Uczniowie powracają do Jezusa jako do Tego, który ich posłał i uzdolnił do misji. Idą do źródła, które wezwało ich, by „byli z Nim”. Opowiadają Mu o tym, czego ich nauczył, a przede wszystkim o „człowieczeństwie”, którego nauczyli się będąc z Nim, pozwalając się zaangażować. Są zmęczonymi apostołami, tak jak my; w ten sposób uczą nas, że czasami konieczne jest zdystansowanie się od tego, co robimy, wyjście z hałasu słów, z wiru zajęć, które mogą nas przytłoczyć, aby doświadczyć samotności, ciszy, pokoju.

Ale tłum nadal idzie za Jezusem i według Jezusa zasługuje na współczucie, ponieważ są to „owce bez pasterza”, nie mają nikogo, kto by je nakarmił, nikogo, kto by się nimi zaopiekował, nikogo, kto by do nich przemówił, aby wesprzeć ich egzystencjalnie, nikogo, kto by ich wspierał w ich wątpliwościach i sprzecznościach. Jezus staje się ich „dobrym pasterzem”, to znaczy czyni to, czego Bóg chce, aby Mu uczyniono. Przed podaniem chleba Jezus daje Słowo, aby nasycić mężczyzn i kobiety, którzy idą za Nim, słowo życia regenerujące z wszelkiego zmęczenia.

Panie Jezu, naucz mnie wartości ciszy, umiejętności słuchania jej wymowy, która przemienia i daje nową zdolność do dialogu. 

Głos poetki

„Być może byłabym bardziej samotna bez mojej samotności”. (Emily Dickinson)

Komentarz: s. Emilia Di Massimo FMA

Dom Modlitwy San Biagio  www.sanbiagio.orginfo@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA