Czas, w którym żyjemy dzisiaj, jest czasem przejściowym, jest oczekiwaniem na dzień, w którym Pan zasiądzie na tronie chwały (por. Mt 25, 31), aby zebrać owoc, kiedy oddzieli kozły od owiec. My znajdujemy się w tym przejściowym czasie, w którym naszym zobowiązaniem jest urzeczywistnianie „Przyjdź królestwo Twoje, bądź wola Twoja” (Ojcze nasz), abyśmy mogli uczestniczyć w uczcie weselnej (patrz: „Królestwo niebieskie jest podobne do króla, który wyprawił ucztę weselną…” Mt 22) wraz z dużą liczbą osób, które znamy. Całkiem niemałe zobowiązanie.

Święty Paweł mówi nam, w Liście do Rzymian 12, 2: „Nie bierzcie więc wzoru z tego świata, lecz przemieniajcie się przez odnawianie umysłu, abyście umieli rozpoznać, jaka jest wola Boża: co jest dobre, co Bogu przyjemne i co doskonałe”. Konieczne jest, abyśmy pozwolili się przemieniać tylko Bogu, który dzięki swojej łasce czyni to, co czytamy w księdze Ezechiela 36, 26: „I dam wam serce nowe i ducha nowego tchnę do waszego wnętrza, odbiorę wam serce kamienne, a dam wam serce z ciała”. Ta przemiana, powolna i stopniowa, zależy od nas. Aby na to pozwolić, aby ją ułatwić,  najlepszą drogą jest modlitwa cichego słuchania, która dla św. Teresy z Avila była modlitwą myślną. Sama określała ją jako „…intymny związek przyjaźni, częste spotkania sam na sam z Tym, przez którego – o czym wiemy – jesteśmy kochani”. (Życie 8. 5) Ta modlitwa, która, podobnie jak inne formy modlitwy cichej, w konsekwencji również ułatwia nam wzrost w trzech cnotach teologalnych: wierze, nadziei i miłości.

Panie, pomóż mi porzucić moje egoizmy, abym dojrzał do Twojego Królestwa.

Z Katechizmu Kościoła Katolickiego

Wiara jest cnotą teologalną, dzięki której wierzymy w Boga i w to wszystko, co On nam powiedział i objawił, a co Kościół święty podaje nam do wierzenia, ponieważ Bóg jest samą prawdą. Przez wiarę „człowiek z wolnej woli cały powierza się Bogu”. (nr 1814)

Nadzieja jest cnotą teologalną, dzięki której pragniemy jako naszego szczęścia Królestwa niebieskiego i życia wiecznego, pokładając ufność w obietnicach Chrystusa i opierając się nie na naszych siłach, ale na pomocy łaski Ducha Świętego. (nr 1817)

Miłość jest cnotą teologalną, dzięki której miłujemy Boga nade wszystko dla Niego samego, a naszych bliźnich jak siebie samych ze względu na miłość Boga. (nr 1822)

Komentarz: Claudio Del Brocco

Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Obraz: pixabay.com

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.orginfo@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA