Jezus mówi mi, że aby iść za Nim, muszę zrobić dwie rzeczy; zaprzeć się samego siebie i wziąć mój krzyż. Pierwsza prośba jest trudna do zrealizowania. On prosi mnie, abym porzucił moje pewniki, ale przede wszystkim pozbył się wszystkich masek, które noszę na co dzień, w pracy, z przyjaciółmi, z rodziną itp. i mówi mi, że tylko wtedy, gdy będę całkowicie sobą, mogę pójść za Nim.

Jeśli chodzi o drugą prośbę, zastanawiam się; z czego zrobiony jest mój krzyż? Niewątpliwie trudności konkretnego życia wiarą, trud w pracy, lojalność w relacjach… ale on też składa się z wielu osób, które mnie kochają, które mobilizują mnie do poprawy itp. To, o co prosi mnie Jezus dzisiaj, to ogromny akt zaufania, zapewnia mnie, że zaufanie do Niego nie będzie rozczarowaniem.

Rozbudź w naszych wspólnotach zaangażowanie misyjne. Panie, poślij robotników na Twoje żniwo i nie pozwól, aby ludzkość zatraciła się z powodu braku pasterzy, misjonarzy, ludzi oddanych sprawie Ewangelii

Głos teologa

„Dyskurs o królestwie Bożym tutaj osiąga swój szczyt, klucz do zrozumienia, Paradoksalnie, aby wejść do królestwa, czyli mieć pełnię życia, które się nie kończy, trzeba je utracić i odwrotnie, kto chce uratować siebie, zatraci się (Łk 9,24). Jak żona Lota, która spojrzała wstecz, na miasto które opuszczała, i zamieniła się w słup soli ( Rdz 19, 26). Śmierć jest nieuchronnym przeznaczeniem życia na tej ziemi; prawdziwym obliczem tego, co wydaje się być ogrodem, jest pustynią soli, bez życia. Świat nieodwołalnie, podobnie jak w czasach Noego, jest skazany na utonięcie w wodzie ( Rdz 7, 17-24); jak za czasów Lota, spłonięcie w ogniu ( Rdz 19, 24. 28). Przemija postać tego świata (1 Kor 7, 31): próba powstrzymania tego jest daremnym wysiłkiem. W tym celu trzeba żyć na tym świecie tak, jakbyśmy na nim nie żyli (1 Kor 7, 29-31). Trzymanie się go jest zakładem już przegranym (Łk 12, 20). Próba zachowania życia jest trochę taka, jak powstrzymywanie oddechu: w końcu udusisz się na śmierć. Życie otrzymuje się nie po to, aby je posiadać, lecz aby je dawać: tak jak wdychane powietrze jest po to, by je wydychać. Oto tajemnica królestwa Bożego: dawanie siebie jest sposobem otrzymania życia jako daru, życia, które objawia się jako tryskające źródło (J 4, 14). Jezus przynosi nową wodę ( J 7, 37-38), w której się nie utonie: wodę chrztu, wodę śmierci i zmartwychwstania, życia przez śmierć. I nowy ogień (Łk 12, 49): ogień Ducha, który płonie, ale się nie spala (Wj 3, 2). Żyjąc zgodnie z ewangelią, możemy już wejść do tej wody jak Noe do arki; tu i teraz w tym ogniu, jak Lot w ziemi obiecanej.”

(Massimiliano Zupi; Życie pójścia za Jezusem.)

Komentarz: Roberto Proietti
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA