W wersetach następujących po cytowanej perykopie Jezus, aby wyrazić przejście od cierpienia do przepełniającej radości, używa skutecznego i delikatnego obrazu kobiety, która ma urodzić dziecko. Radość kobiety jest podwójna; położyła kres własnemu cierpieniu i urodziła nową istotę. Chrześcijańska radość jest połączona ze smutkiem, ale wypływa z nowego życia, które jest Paschą jej Pana. Następnie Jezus wyjaśnia to porównanie w sensie duchowym. Smutek z powodu śmierci Syna Bożego zamieni się w radość w dniu Paschy, kiedy w końcu będziemy tam, gdzie On jest.

ŻYJĘ SŁOWEM: Radości waszej nikt wam nie zdoła odebrać.

Głos papieża Franciszka

Aby przerwać wymuszony śmiech „nieradosnej kultury, która wymyśla wszystko, aby dobrze się bawić”, proponując „wszędzie okruchy słodkiego życia”, należy zatroszczyć się o prawdziwą radość chrześcijanina, której „nie można kupić na targu”, ale jest „darem Ducha”, strzeżonym przez wiarę i zawsze „w napięciu między pamięcią zbawienia a nadzieją”. O radości jako autentycznym „oddechu chrześcijanina” mówił papież Franciszek w homilii wygłoszonej podczas mszy w poniedziałek 28 maja w Santa Marta.

Z tej okazji Franciszek zasugerował, aby spojrzeć w głąb siebie, zadając sobie pytanie: „Jakie jest moje serce? Czy jest spokojne, radosne, pokrzepione?”. Co więcej, papież przypomniał, że „nawet w chwili niepokoju, w chwili próby, to moje serce jest sercem, które nie jest niespokojne, z tym niepokojem, który nie jest dobry: jest niepokój, który jest dobry, ale jest też inny, który nie jest dobry, ten, który wszędzie szuka bezpieczeństwa, ten, który wszędzie szuka przyjemności”. Jak „młodzieniec z Ewangelii: bał się, że jeśli opuści bogactwa, nie będzie szczęśliwy”. Dlatego „radość, pocieszenie” są „naszym oddechem jako chrześcijan”. A zatem, zachęcał Franciszek, „prośmy zawsze Ducha Świętego, aby dał nam ten wewnętrzny pokój, tę radość, która pochodzi z pamięci o naszym zbawieniu, o naszym odrodzeniu i nadziei na to, co nas czeka”. Ponieważ „tylko w ten sposób można powiedzieć »jestem chrześcijaninem«”. Rzeczywiście, nie można „być posępnym, zasmuconym chrześcijaninem, jak ten młody człowiek, który »na te słowa sposępniał i odszedł zasmucony”. Z pewnością „nie był chrześcijaninem: chciał być blisko Jezusa, ale wybrał własne bezpieczeństwo, a nie bezpieczeństwo, które daje Jezus”. (Poranna medytacja w kaplicy Domu Świętej Marty, poniedziałek, 28 maja 2018 r.)

Komentarz: Roberto Proietti

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA