Właściwie staliśmy się ekspertami od nawet najmniejszej cząstki rzeczywistości, dotarliśmy na Księżyc, na Marsa. Doświadczamy nowych i godnych podziwu rzeczy. Umiemy robić rzeczy niezwykłe, wymyślać nowe, specjalizujemy się w każdym szczególe rzeczywistości, ale wciąż ignorujemy sens życia, czasem nawet będąc niezdolnymi do zadania sobie pytania, choć pali nas ono w środku, daje się odczuć poprzez udrękę i nostalgię. Trudno nam wsłuchać się w podstawowe pytanie. Z tego pytania nie można się wyleczyć, można tylko potraktować je poważnie i spróbować na nie odpowiedzieć. W przeciwnym razie przyjdzie nam spędzić całe życie na radzeniu sobie z objawami. Sąd, o którym mówi dzisiejsza Ewangelia, to nauka nazywania rzeczy. To pytanie o nazwy rzeczy. Poszukiwanie ukrytego znaczenia w nazywaniu rzeczy. Jesteśmy ludźmi do tego stopnia, o ile uczymy się tego osądu, tej umiejętności nazywania rzeczywistości, życia, nie po to by je osądzać, potępiać, marginalizować, wykluczać. To tak, jakby Mozart zamiast grać na skrzypcach, użył ich do bicia swoich bliskich. Ten genialny potencjał muzyczny, który nosił w sobie, pozostałby na zawsze pogrzebany.

Naucz nas, Nauczycielu, wsłuchiwać się w pytanie o sens, które umieściłeś w naszych sercach.

Głos pisarza

„Żądamy, aby nasze życie miało sens, a życie ma dokładnie takie znaczenie, jakie my sami jesteśmy gotowi mu nadać.”

(Hermann Hesse)

Komentarz: s. Emilia Di Massimo FMA

Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy w San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA