ZAŁOŻENIA SYSTEMU PREWENCYJNEGO

Ks. Bosko nie zajmował się teorią pedagogiki a metoda, którą zaproponował była najpierw konkretnym działaniem, praktyką. Wypracował ją dzięki pracy z młodymi ludźmi w oratorium na przedmieściach Turynu. Święty Wychowawca oparł swój system na trzech zasadniczych filarach: rozumie, religii i miłości.

Rozum – ks. Bosko wierzył w możliwość wychowania młodzieży, ponieważ w każdym młodym człowieku widział najpierw osobę, która wyposażona w rozum, zdolna jest do konfrontowania, wybierania, decydowania. Odwołując się do tej możności, wskazywał wychowawcom, by rozmawiali z młodzieżą, zachęcali do podejmowania dialogu. Według ks. Bosko w wychowaniu wszystko powinno być rozumne: postawy, zachowania, metody i zamierzenia. Rozum angażuje młodych ludzi do rozpoznawania i przyjmowania za swoje tych wartości, które są im proponowane.

Religia – zakłada przekonanie, że pytanie o sens życia w naturalny sposób doprowadza do pytania o Boga. Centralne miejsce w tej zasadzie zajmuje troska o życie sakramentalne – życie zgodne z Ewangelią (przestrzeganie przykazań), częsta spowiedź oraz przystępowanie do Komunii św. Ks. Bosko jasno wskazuje, że nie należy zmuszać wychowanków do przystępowania do sakramentów, lecz gorąco zachęcać oraz umożliwiać korzystanie z nich. W aspekcie religijności zawiera się także nabożeństwo do Matki Najświętszej, naśladowanie jej postaw, zaufanie, których przykład Ks. Bosko dawał poprzez świadectwo pobożności maryjnej.

Miłość – ostatnim kluczem do zrozumienia istoty systemu prewencyjnego ks. Bosko jest tzw. amorevolezza, czyli miłość wychowawcza, ale także serdeczność, łagodność, słodycz, dobroć. Możemy powiedzieć, że jest to dobroć przepełniona uczuciem, wyrażająca się przez uczucia. Ks. Bosko widział w miłości klucz dotarcia do młodzieży, wówczas, gdy rozum i religia nie wystarczały, pozostawała jeszcze miłość. Amorevolezza to też obecność – obecność uważna, troskliwa, prosta i radosna, która buduje zaufanie i tworzy środowisko rodzinne, bogate w wartości.

Zasadniczą rolę w systemie prewencyjnym Ks. Bosko powierzał wychowawcom. Mają oni spełniać swoje zadanie głównie przez dawanie osobistego przykładu: mądre i rozumne podejmowanie decyzji, życie zgodne z zasadami chrześcijańskimi oraz przyjazny stosunek do innych ludzi. Wychowawca wg ducha Ks. Bosko, ma za zadanie stać się przyjacielem młodzieży; być obecnych pośród młodych ma dostrzegać każdego z osobna (podejście indywidualne). Jako wzór wskazał dzieło, jakim jest Oratorium. To miejsce, środowisko wzrostu młodego człowieka, w którym poprzez różne dynamiki: naukę, sport, teatr, zabawę, młody człowiek może rozwijać swoje zdolności, budować przyjaźnie, kształtować charakter i rozwijać duchowość. Ks. Bosko uważał, że gimnastyka, muzyka, deklamacje, spacery to najskuteczniejsze środki do osiągnięcia dyscypliny, przysłużenia się moralności i zdrowiu. Mówi się, że oratorium dla młodych to dom, szkoła, podwórko, parafa.