Przypowieść opowiedziana przez Jezusa w dzisiejszej Ewangelii wyjaśnia samą siebie przede wszystkim już na początku. Człowiek sadzi, ogradza, kopie, buduje, dostarcza, wszystkie działania odnoszą się do właściciela winnicy. Większość prac wykonał on sam. Robotnicy nie sieją, nie ogradzają, nie kopią, nie budują, nie niszczą, tylko uprawiają. Zasadniczo nasze istnienie jest reprezentowane przez winnicę; nie dajemy jej sobie sami, nie stwarzamy jej, nie pragniemy jej jako pierwsi, nie sprawiamy, że posiadanie jej jest możliwe, ale otrzymujemy ją w darze, jest nam powierzona. I nawet jeśli Mistrz zostawia ją w naszych rękach, robi to z dwóch wielkich powodów: chce nam zaufać i powróci.

Tylko ci, którzy nam ufają, mogą zostawić ważne rzeczy w naszych rękach. Tylko ci, którzy naprawdę nas kochają, wracają, abyśmy my nie utknęli w logice winnicy, przypominając nam, że nie musimy brać na siebie ciężarów Gospodarza, ale ciężary tych, którzy są wezwani do współpracy. Co więcej, sługa, którego Pan wysyła, aby zapytać o winnicę, jest również postrzegany jako groźne ostrzeżenie. Zawsze czujemy się zagrożeni ze strony tych, którzy każą nam się rozliczyć z tego, co zrobiliśmy, z tego, czym byliśmy, z tego, co osiągnęliśmy. W końcu przekonujemy się, że bycie wolnymi oznacza tyle, że nie musimy zdawać sprawy przed nikim. Ale wolność polega na tym, by być sobą, pamiętając jednak, że nawet jeśli staniemy się najważniejszymi ludźmi na świecie, nie staniemy się Panami życia i w końcu będziemy musieli oddać i rozliczyć się z tego, co zostało nam powierzone. Bawiąc się w bycie gospodarzami, ryzykujemy stawaniem  się agresywnym, aż do pozbycia się „syna Gospodarza”, a to ulubione oszustwo diabła.

Niech święty męczennik Bonifacy wstawia się za nami, Panie, abyśmy niewzruszenie strzegli i odważnie wyznawali wiarę, której nauczał słowem i poświadczył krwią.

Głos teologa

Czym jest nasze życie? Winnicą, której nie zasadziliśmy, ale która w akcie zaufania ze strony właściciela została nam powierzona. Poczucie panowania nad własnym życiem oznacza zapomnienie, że nikt nie dał sobie sam życia, a nawet jeśli zarządzamy nim tak, jak uważamy za najlepsze, przyjdzie dzień, w którym musimy rozliczyć się z tego, jak o nie zadbaliśmy.
(Papież Franciszek)

Komentarz: ks. Maurizio Lollobrigida SDB
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA