Ileż razy słyszymy o kryzysie tożsamości w tej postmodernistycznej epoce i nawet już nie wiemy, jak nazwać rzeczy, które nam umykają i których znaczenia nie pojmujemy. Dzisiejsza Ewangelia rozpoczyna się niepokojącym stwierdzeniem: chrześcijanin jest. Przypomina ważny dokument: List do Diogneta, który przedstawia kartę chrześcijanina. Jest to jedno z najstarszych i najbardziej sugestywnych pism starożytności chrześcijańskiej, „najbardziej błyskotliwa rzecz, jaką chrześcijanie napisali po grecku”. Ten słynny List podkreśla, że tożsamość chrześcijanina nie może być rozumiana i mierzona wyjątkowymi wydarzeniami. Chrześcijanie nie różnią się od innych ludzi ani ze względu na terytorium, ani sposób mówienia, ani styl ubioru. W rzeczywistości nie mieszkają w wyodrębnionych miastach, nie posługują się żadnym osobliwym językiem, nie przyjmują specyficznego trybu życia. Doktryna, którą wyznają, nie została przez nich wymyślona w następstwie refleksji i badań ludzi, którzy kochali nowości, ani też nie opiera się, jak niektórzy, na ludzkim systemie filozoficznym. A jaka jest specyfika tych, którzy uważają się za chrześcijan? Odpowiedź pochodzi od samego Jezusa: „jesteście solą ziemi i światłem świata”. Soli nie widać, ale smakuje się ją w pokarmach. Światło rozprzestrzenia się i sprawia, że wszystko jest widoczne i jasne. Zadaniem chrześcijan jest nadanie smaku codzienności i wniesienie radości w zwykłe dni, są oni solą ziemi i światłem świata. Dlatego nie mogą być „pod” tym co realne, ukryci, ale mają być ponad rzeczywistością, czyli „wewnątrz”, tak jak sól jest w jedzeniu, a światło w domu. Biada temu kto się wycofuje, mówi Jezus: bez pomocy wierzącego świat traci swój smak, a dom nie ma już światła.

Niech nas oświeca światło Twojego oblicza, Panie.

Fragment tekstu chrześcijańskiego z drugiej połowy II wieku

„(Chrześcijanie) mieszkają zarówno w greckich, jak i niecywilizowanych miastach, jak popadnie, i przestrzegając miejscowych zwyczajów w sposobie ubierania się, sposobie jedzenia i reszty życia, proponują wspaniałą formę życia, i, jak wszyscy przyznali, niewiarygodną. Każdy z nich mieszka we własnym kraju, a są jakby byli obcokrajowcami; szanują i wypełniają wszystkie obowiązki obywatelskie i dźwigają wszelkie ciężary, jakby byli cudzoziemcami; każdy obcy region jest ich ojczyzną, a każda ojczyzna jest dla nich jak obca ziemia. Jak wszyscy inni ludzie żenią się i mają dzieci, ale nie wyrzekają się swoich dzieci. Mają wspólny stół, ale nie łóżko”.
(Z listu do Diogneta )

Komentarz: s. Graziella Curti FMA
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA