Jezus kwestionuje zewnętrzną postawę faryzeusza, który po zaproszeniu Go na obiad jest zgorszony jego wewnętrzną wolnością. Faryzeizm zwykle dotyka tych, którzy z oddaniem, w szczerości swojego serca, chcą zbliżyć się do Boga. Jezus przeciwstawia skrupulatnemu przestrzeganiu norm – serce lekkie i wolne, bardziej uważne na to, co „wewnątrz” niż to, co na zewnątrz. Nauczyciel uczy nas patrzeć sercem, osądzać z czułością, zwracać uwagę na to, co istotne, inteligentnie zachowywać gesty, obrzędy, zwyczaje, wypełniając je znaczeniem, prawdą i dawaniem jałmużny „sercem”. Jałmużna, do dawania której jesteśmy wezwani, to ta o wiele trudniejsza, czyli dawanie siebie. Oddajmy własne życie na jałmużnę, oddajmy je Panu, aby uczynił je świadectwem dla braci, dla Jego wielkiego marzenia. W tym kontekście znamienna jest anegdota Ojca Pierre: w powojennej Francji znalazł się obok młodego mężczyzny, który rzucił się do Sekwany i którego uratowano. Zamiast opowiadać mu zwykłe, banalne frazesy, popatrzył na niego i powiedział: „Nie wiem, dlaczego chciałeś stracić twoje życie, ale zrób mi przysługę: podaruj mi je”; ten młody człowiek stał się jednym z filarów konfraterni Emaus. Każdy może podarować wielkie dobro, które ma w swoim sercu, podarować siebie.

Spraw, Panie, abyśmy zrozumieli sercem, że o wiele więcej radości daje dawanie niż otrzymywanie.

Głos pisarza

Żaden prezent nie jest zbyt mały, aby go dać, ani zbyt zwykły, aby go przyjąć, jeśli jest mądrze wybrany i dany z miłością.

(Franz Kafka)

Komentarz: s. Emilia Di Massimo FMA

Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy San Biagio  www.sanbiagio.orginfo@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA