Wierność-Płodność.  W dzisiejszą niedzielę Pan konfrontuje nas ze słowem, które dla wielu jest niemodne: wierność. W społeczeństwie odrzucenia, gdzie wszystko jest używane i wyrzucane, łatwiej jest zmienić partnera niż przyjąć kryteria, które Paweł pokazuje nam w liście do Koryntian: „miłość wszystko znosi, wszystkiemu wierzy, we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma” (1 Kor 13, 7). Gdy chcemy złamać wierność, spójrzmy na Ukrzyżowanego, przyjmijmy krzyż i bądźmy wierni aż do śmierci.

Płodność, przyjmowanie dzieci jest dziś wielkim powołaniem, owocem miłości małżonków, ale wielu nie chce podjąć tej pięknej odpowiedzialności i zamyka się w miłości egoistycznej, woląc zwierzaka zamiast dziecka; pozwólmy dzieciom przyjść na świat, a ich uśmiechy i pieśni napełnią nadzieją nasz świat, nasz wspólny dom.

Módlmy się: Za małżeństwa przeżywające kryzys, za tych, którzy nie chcą przyjąć daru nowego życia i za tych, którzy chcą, ale nie mogą.

Głos papieża Franciszka

246. Kościół, choć rozumie sytuacje konfliktowe, przez jakie muszą przejść małżonkowie, nie może przestać być głosem najsłabszych, którymi są cierpiące dzieci, często w milczeniu. Pytam się, czy dziś, „mimo naszej pozornie rozwiniętej wrażliwości i wszystkich naszych wyrafinowanych analiz psychologicznych, nie staliśmy się nieczuli na rany w duszy dzieci? […] Czy czujemy ciężar góry, która przytłacza duszę dziecka w rodzinach, w których osoby źle się do siebie odnoszą i wyrządzają sobie krzywdę, a w końcu zrywają więź wierności małżeńskiej?” [269]. Takie złe doświadczenia nie pomagają tym dzieciom w dojrzewaniu, aby mogły być zdolne do podjęcia zobowiązań definitywnych. Z tego względu wspólnoty chrześcijańskie nie powinny pozostawiać samym sobie rozwiedzionych rodziców żyjących w nowym związku. Wręcz przeciwnie, powinny ich włączać i towarzyszyć im w ich roli wychowawczej. Bo „jak moglibyśmy zalecać tym rodzicom, by robili, co w ich mocy, ażeby wychowywać dzieci do życia chrześcijańskiego przez dawanie przykładu przekonanej i praktykowanej wiary, gdybyśmy trzymali ich z dala od życia wspólnoty, jakby byli ekskomunikowani? Trzeba postępować w taki sposób, by nie dokładać dodatkowych ciężarów do tych, które dzieci w tych sytuacjach już muszą dźwigać!” [270]. Pomoc rodzicom w leczeniu ich ran i ich duchowe przyjęcie jest również dobre dla dzieci, które potrzebują rodzinnego oblicza Kościoła, który je przyjmuje w tym traumatycznym doświadczeniu. Rozwód jest złem i bardzo niepokojący jest wzrost liczby rozwodów. Z tego względu niewątpliwie naszym najważniejszym zadaniem duszpasterskim w odniesieniu do rodzin jest umocnienie miłości i pomaganie w leczeniu ran, abyśmy mogli zapobiec poszerzaniu się tego dramatu naszych czasów.

(Posynodalna Adhortacja Apostolska Amoris Laetitia)

Komentarz: s. Teresita Verhelst Solano FMA   

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA