W każdą niedzielę, my chrześcijanie, gromadzimy się wokół ołtarza, aby celebrować destrukcyjne wydarzenie Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa, i w ten sposób głosimy Jego Panowanie nad naszym życiem. Jako umarłych z powodu grzechu, On nas wyzwolił i uczynił uczestnikami Jego nieśmiertelnego życia. Ewangelia dzisiejszej niedzieli wprowadza nas w gorącą dyskusję między Jezusem a saduceuszami, którzy zaprzeczali zmartwychwstaniu. Temat, z powodu którego wyśmiewano Pawła na ateńskim Areopagu, i tak samo Kościół, dziś jak i od zawsze, jest wyśmiewany z powodu wiary, która rodzi nadzieję. „Jeżeli Chrystus nie zmartwychwstał, daremna jest wasza wiara” woła Apostoł (1 Kor 15,17), tajemnica zmartwychwstania jest podstawową i fundamentalną prawdą naszego życia chrześcijańskiego. Wszystko zaczyna się od Zmartwychwstania Chrystusa; nie jest to fakt z przeszłości, ale pozostaje aktualny i odnawia życie tych, którzy go doświadczają. Kościół żyje w tym nowym wymiarze i odradza się w miłości z tego wydarzenia. Wiara w zmartwychwstanie jest bramą zbawienia, którą Chrystus otworzył przed człowiekiem; nie jest to pojęcie filozoficzne, ponieważ prawda ta wymyka się słabości ludzkiego intelektu, ale doświadczenie, w które można się zanurzyć i które konkretnie ożywia doświadczenie, w które zostajemy wprowadzeni, kiedy decydujemy się całym sobą przylgnąć do Chrystusa. Przylgnięcie to oznacza regenerujące doświadczenie w Duchu Świętym. Dlatego ci, którzy wierzyli i pokładali nadzieję w Bogu, jak Abraham, Izaak i Jakub, w Bogu Jezusa Chrystusa, Zbawiciela, Wyzwoliciela z niewoli grzechu, nie mogą znajdować się w posiadaniu królestwa śmierci, ale już przeszli w życie wieczne, gdzie Pan życia króluje na wieki.

 Głos Ojców

Zastanów się, Sapido, nad znaczeniem twego imienia i zakosztuj smaku rzeczy z góry, gdzie Chrystus zasiada po prawicy Ojca; raczył umrzeć za nas, abyśmy mogli żyć nawet po śmierci i aby człowiek nie bał się śmierci, jakby ona miała zniszczyć człowieka, i żeby żaden z umarłych nie był opłakiwany, jakby naprawdę stracił swoje życie, ponieważ Ten, który jest życiem, umarł za każdego. Te i inne rzeczy są waszą boską pociechą, dzięki której ludzki smutek rumieni się i znika. To prawda, że odczuwany ból przez nas śmiertelników po stracie bliskich nie może nas gniewać, a smutek chrześcijan nie musi być długotrwały. Jeśli więc odczuliście ból, to już musi wystarczyć i nie możecie się smucić jak poganie, którzy nie mają nadziei. Mówiąc to, Apostoł nie zamierzał zabronić nam smucenia się, ale zasmucania się na sposób pogan, którzy nie mają nadziei.

(św. Augustyn, List do Sapidy, list 263)

Komentarz: ks. Fabrizio Meloni

Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy w San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA