„Jeśli możesz! Wszystko jest możliwe dla tego, kto wierzy”. To stwierdzenie Jezusa, gdy został poproszony przez ojca o uzdrowienie syna, sprowadza nas z powrotem do naszej wiary. Wiary, która często jest słaba i chwiejna, ponieważ opiera się na naszej własnej sile, na wysiłkach woli, a nawet na owocach, jakie może przynieść metoda modlitwy według precyzyjnych metodologii i technik.

Cud opisany w dzisiejszej ewangelii wynika właśnie z ogromnej porażki doświadczonej przez uczniów, którzy chcieliby „cudu” o własnych siłach. Jakże często doświadczamy, że własnymi siłami i naszą małą wiarą nie jesteśmy w stanie zmienić nawet skrawka rzeczywistości i sytuacji, które napotykamy! Cud zdarza się tylko pod warunkiem, że osoba prosząca o niego wierzy, że to Jezus może go dokonać, uznając, że nie ma w sobie niezbędnej siły, aby stawić czoła życiu. Ojciec, który zbliża się do Jezusa, rozumie to wszystko i wypowiada modlitwę, która przenosi góry i uwalnia moc Boga. „Wierzę, pomóż mojemu niedowiarstwu!”. Wyznanie wiary tego ojca jest szczere i prawdziwe. Nie zaczyna się, gdy nasze warunki psychiczne są odpowiednie, a nasze założenia mocne, bezpieczne i przede wszystkim logiczne: zaczyna się, gdy rozpoznaje swoją własną potrzebę i niemożność.

Odpowiedź Jezusa na wiarę tego ojca i jego gest ogromnego współczucia można porównać do zakończenia dzisiejszego pierwszego czytania z Księgi Syracha: „Jeden tylko jest mądry i budzący podziw, zasiadający na swoim tronie. Pan sam stworzył mądrość, widział ją i zmierzył, wylał ją na wszystkie swoje dzieła, hojnie obdarzył nią każdego śmiertelnika, hojnie obdarzył nią tych, którzy Go miłują”.

Również dzisiaj, Panie, moja modlitwa wznosi się do Ciebie tymi samymi słowami, co modlitwa tego ojca: „Wierzę, zaradź memu niedowiarstwu!”.

Głos świętego

„Ta wiara, która sprawia, że widzimy wszystko w innym świetle – ludzi jako obrazy Boga, które musimy kochać, jako »portrety« naszego Umiłowanego, któremu musimy dać całe dobro, na jakie nas stać; inne stworzenia, bez wyjątku, jako rzeczy, które muszą nam pomóc zdobyć niebo, chwaląc Boga za ich istnienie, wiedząc, jak ich używać i wiedząc, jak się ich ich pozbywać – ta wiara, która, dając nam przebłysk wielkości Boga, sprawia, że widzimy naszą małość; która sprawia, że podejmujemy się bez wahania, bez rumieńca, bez strachu, bez wzdrygania się, wszystkiego, co podoba się Bogu: jakże rzadka jest taka wiara! Boże mój, daj mi ją! Boże mój, wierzę, ale przymnóż mi wiary! Mój Boże, spraw, abym uwierzył, spraw, abym kochał”. (CHARLES DE FOUCAULD, Medytacje nad Ewangelią).

Komentarz: s. Vilma Colombo FMA

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA