23 Pewnego razu, gdy Jezus przechodził w szabat wśród zbóż, uczniowie Jego zaczęli po drodze zrywać kłosy. 24 Na to faryzeusze rzekli do Niego: «Patrz, czemu oni robią w szabat to, czego nie wolno?» 25 On im odpowiedział: «Czy nigdy nie czytaliście, co uczynił Dawid, kiedy znalazł się w potrzebie, i był głodny on i jego towarzysze? 26 Jak wszedł do domu Bożego za Abiatara, najwyższego kapłana, i jadł chleby pokładne, które tylko kapłanom jeść wolno; i dał również swoim towarzyszom». 27 I dodał: «To szabat został ustanowiony dla człowieka, a nie człowiek dla szabatu. 28 Zatem Syn Człowieczy jest panem szabatu».
Mk 2, 23-28
Jednym z największych problemów, jakie trapiły religijność Żydów w czasach Jezusa – co bywa nieobce i naszym czasom – był legalizm religijny, typowy dla faryzeuszy. Bardziej niż na treść, zwracano uwagę na obserwancję zewnętrzną. Właśnie z tego powodu, gdy uczniowie zbierali z ziemi kłosy pszenicy, aby je zjeść, faryzeusze oskarżali Jezusa, że pozwala im na to w dzień szabatu. Jezus odpowiedział mocnym końcowym stwierdzeniem, że prawo dotyczące szabatu ma służyć dobru człowieka, a nie mu utrudniać. Każda forma prawa ludzkiego powinna zawsze służyć Bogu, a nie odwrotnie.
Zaproszenie, które Jezus kieruje dzisiaj do każdego z nas, jest jasne: ostatnie słowo musi należeć do miłości. Prawo zostało dane człowiekowi przez Boga, aby pomóc żyć miłością. Dlatego w swoich funkcjach nie może odwieść człowieka od miłości, ale zawsze musi go do niej prowadzić. Stanowisko Jezusa wobec Prawa, zwłaszcza szabatu, nie jest stanowiskiem przekraczania, ale uzupełniania, pogłębiania i doskonalenia reguły danej człowiekowi, aby żyć miłością. Zasada ta daje Chrystusowi władzę modyfikowania Prawa bez wchodzenia w sprzeczność ze sobą samym i z prawem. Dlatego Jezus jako Bóg powiedział: „beze mnie nic uczynić nie możecie” ( J 15, 5 ), bo to prawda: bez miłości jesteśmy niczym!
„Panie, mój Boże, daj mi serce czujne, aby żadna dziwna myśl nie oddaliła mnie od Ciebie; daj mi serce szlachetne, którego nie poniży żadne niegodne przywiązanie; serce szczere, którego żadna dwuznaczna intencja nie sprowadzi na manowce; serce mocne, które oprze się wszelkim przeciwnościom; serce wolne, którego żadna gwałtowna namiętność nie zdoła ujarzmić”. (św. Tomasz)
Głos papieża Franciszka
„Prawem Ludu Bożego jest miłość. Miłość, która nie jest jednak bezpłodnym sentymentalizmem czy czymś niejasnym, która uznaje Boga za jedynego Pana życia, a jednocześnie przyjmuje drugiego człowieka jako prawdziwego brata.”
(Katecheza Ojca Świętego z okazji Audiencji Generalnej, 12.06.2013)
Komentarz: s. Vilma Colombo FMA
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA
Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.orginfo@sanbiagio.org