Uczniowi Jezusa nie oszczędzono smutku. Można by to nazwać, zgodnie z szerszym określeniem św. Ignacego Loyoli, duchowym strapieniem, rozciągając smutek na szerszy zespół emocji, takich jak zdenerwowanie, ciemność, napięcia, lęki, utrata energii i dobrego humoru.

Kiedy jesteśmy przygnębieni, ważne jest, aby zrozumieć, że ono również może ostatecznie odegrać dla naszego ducha pozytywną rolę, ponieważ pomaga nam nie pokładać nadziei w fałszywych celach i bożkach oraz nie ufać zbytnio sobie samemu. Odziera nas ze wszystkiego, co nie jest zgodne z wolą Bożą i pomaga nam drążyć w sobie, aby znaleźć drogocenną perłę lub zbudować dom na skalnych fundamentach, a nie ruchomych piaskach zewnętrznych upodobań.

Tak jak uczniowie byli smutni, ponieważ musieli przyzwyczaić się do nowego sposobu wchodzenia w relację z Jezusem, już nie w ciele, ale przez Ducha Świętego, tak i smutek może być dla nas ważnym wskaźnikiem dystansu od tego, co przeszkadza nam poznawać Jezusa w coraz to nowy sposób i przyzwyczajać nas do wewnętrznego smakowania działania Ducha w nas.

W rzeczywistości Duch Święty prowadzi nas w naszym życiu i oświeca głębię naszego serca, aby zrozumieć obszary cienia, niewiary, zatwardziałości, słowem „grzechu”, który wciąż jest w nas i w ten sposób prowadzi nas do pełniejszego i bardziej dojrzałego przylgnięcia do Boga.

Panie, dziękuję Twojemu imieniu za Twoją miłość i wierność.

Głos poety

„Duchowe przebudzenie jest rzeczą najważniejszą w życiu człowieka, jest jedynym celem istnienia”.  (Khalil Gibran)

Komentarz: s. Yarislet Berrios FMA
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA