Nie porzucasz dziewięćdziesięciu dziewięciu owiec, aby ocalić jedną, ryzykujesz utratę ich wszystkich. To nie owca błądzi, ale on ją gubi. Jest zainteresowany, może ten drugi nawet nie wie, że się zgubił. Jeśli tam, gdzie się zgubiłem, inni mnie potępiają, jestem zgubiony. Jeśli tam, gdzie się zgubiłem, tamten jest blisko mnie, zyskałem. Strata wymaga oczywiście wysiłku, ale z tego punktu widzenia jest szansą. Szansą, jaką daje nam życie, abyśmy mogli doświadczyć bycia dziećmi tego samego Ojca, a zatem braćmi, dziećmi Ojca, który szuka nas, jeśli się zgubimy i zabiera nas do domu. Zagubienie to miejsce, w którym nie jesteśmy porzuceni, ale poszukiwani przez Ojca, troskliwego pasterza. Właśnie tam, gdzie jesteśmy słabi i delikatni, jest miejsce, w którym doświadczamy przyjęcia i głębszej miłości.  To tam możemy kochać bardziej, ponieważ doświadczyliśmy większej akceptacji i większej miłości. To właśnie nasza małość i nasze zagubienie są podstawą naszego rozwoju: akceptacja tego, co w nas i poza nami.

Zastanawiam się, który moment zagubienia stał się doświadczeniem, które sprawiło, że poczułam większą miłość?

Głos pisarza
„Smutki, rozczarowania i melancholia nie są po to, by nas unieszczęśliwiać i odbierać nam wartość i godność, lecz po to, byśmy dojrzewali.”
(Hermann Hesse)

Komentarz: s. Emilia Di Massimo FMA

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA