Twarz Jezusa jest tak znajoma, że istnieje ryzyko, że zostanie niezauważona, jeśli spojrzy się na nią oczami przyzwyczajenia i uprzedzeń. Jest tak bliska, że można ją uchwycić – ale chwytanie w celu posiadania nie jest kochaniem. Kochać to mieć otwarte ręce i dawać, być wolnym i wreszcie być sobą w Jego imię. Prawdziwa miłość ujawnia wartość tożsamości, nadaje godność każdemu stworzeniu. W zmęczonych rękach robotników, w pomarszczonych twarzach tych, których spotykamy na co dzień, szukamy i znajdujemy ręce i spojrzenie Boga, który przyjmuje nasze ciało, aby objawiać swoją mądrość, aby czynić cuda. Z otwartymi rękami przyjmujemy życie, wiedząc, że przyjmujemy łaskę, przyjmujemy tych, którzy przechodzą, i wiemy, że przyjmujemy samego Pana. Aby pogarda nie zasłaniała naszych oczu, aby niewiara nie mąciła naszych spojrzeń, zachowajmy wolne wejście do serca.

Zastanawiam się, co i kto przeszkadza mi widzieć Pana w otaczających mnie ludziach, przy jakich okazjach uświadomiłem sobie, że Go nie rozpoznaję i jaki dar łaski otrzymuję każdego dnia.

Głos teologa

„Sam Bóg jest ojczyzną twojej tożsamości”.  (Hermes Ronchi)

Komentarz: s. Emilia Di Massimo FMA
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA