Za każdym razem, gdy czytam tę stronę Ewangelii, zawsze jestem zdumiony i być może właśnie tego chce Bóg.  Być może należałoby oczekiwać, zgodnie z naszą ludzką logiką, bardziej sprawiedliwego Boga. Zamiast tego Bóg chce zadziwić ludzkość swoim miłosierdziem. Jeśli jednak przyjrzymy się bliżej, okaże się, że nie jest to miłosierdzie, które udaje, że nic się nie stało, które pozostawia rzeczy takimi, jakie są. To miłosierdzie prowadzi do skruchy i zmiany życia daleko wykraczającej poza zwykłą sprawiedliwość.

Wracając do domu, syn marnotrawny wcale nie spodziewał się takiego powitania. Ale wtedy odkrył, że Ojciec bardzo go kocha. Nie przypuszczał, że tak jest. Ojciec nie tylko że go nie ukarał, ale przywrócił mu dawne miejsce. Wrócił na swoje dawne miejsce, ale już nie z takimi uczuciami jak wcześniej.  Wcześniej syn marnotrawny czuł się w domu jak służący, podobnie zresztą jak jego starszy brat. Wcześniej czuł, że wszystko mu się należy, do tego stopnia, że w pewnym momencie poprosił ojca o swoją należność zgodnie ze sprawiedliwością. Teraz zamiast tego pozostaje w domu z doskonałym przekonaniem, że wszystko jest łaską, że wszystko jest darem, że wszystko jest miłosierdziem.

BĘDĘ ŻYŁ SŁOWEM
Wrócę do mego Ojca i powiem Mu. (Łk 15,17)

Głos Kościoła

1430 Podobnie jak u Proroków, wezwanie Jezusa do nawrócenia i pokuty nie ma na celu najpierw czynów zewnętrznych, „wora pokutnego i popiołu”, postów i umartwień, lecz nawrócenie serca, pokutę wewnętrzną. Bez niej czyny pokutne pozostają bezowocne i kłamliwe. Przeciwnie, nawrócenie wewnętrzne skłania do uzewnętrznienia tej postawy przez znaki widzialne, gesty i czyny pokutne.

1431 Pokuta wewnętrzna jest radykalną przemianą całego życia, powrotem, nawróceniem się do Boga całym sercem, zerwaniem z grzechem, odwróceniem się od zła z odrazą do popełnionych przez nas złych czynów. Pokuta wewnętrzna zawiera równocześnie pragnienie i postanowienie zmiany życia oraz nadzieję na miłosierdzie Boże i ufność w pomoc Jego łaski. Temu nawróceniu serca towarzyszy zbawienny ból i smutek, który Ojcowie Kościoła nazywali smutkiem duszy (animi cruciatus) i skruchą serca (compunctio cordis).

1432 Serce człowieka jest ociężałe i zatwardziałe. Trzeba, by Bóg dał człowiekowi serce nowe. Nawrócenie jest najpierw dziełem łaski Boga, który sprawia, że nasze serca wracają do Niego: „Nawróć nas, Panie, do Ciebie wrócimy” (Lm 5,21). Bóg daje nam siłę zaczynania od nowa. Odkrywając wielkość miłości Boga, nasze serce zostaje wstrząśnięte grozą i ciężarem grzechu; zaczyna obawiać się, by nie obrazić Boga grzechem i nie oddalić się od Niego. Serce ludzkie nawraca się, patrząc na Tego, którego zraniły nasze grzechy.

Spójrzmy na Krew Chrystusa i przekonajmy się, jak jest drogocenna dla Jego Ojca; przelana dla naszego zbawienia, przyniosła całemu światu łaskę skruchy.

1433 Od dnia Paschy Duch Święty „przekonuje świat o grzechu” (J 16,8), to znaczy, że świat nie uwierzył w Tego, którego posłał Ojciec. Ten sam Duch, który ujawnia grzech, jest także Pocieszycielem, udzielającym ludzkiemu sercu łaski skruchy i nawrócenia.

(Katechizm Kościoła, Część druga, Sakramenty Kościoła)

Komentarz: Roberto Proietti

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.orginfo@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA