Starożytne żydowskie ofiary Starego Testamentu zostały zniesione, ponieważ ofiara Chrystusa dopełnia i przewyższa je wszystkie, gdyż sama wystarcza do zbawienia (= spełnienia) każdego mężczyzny i kobiety na ziemi na tym świecie, a następnie w przyszłym królestwie Bożym. Nawet trzej główni wrogowie człowieka (grzech, smutek i śmierć) zostali już pokonani przez Chrystusa, ale dopiero pod koniec historii nie będą już mieli żadnego wpływu na ludzkość. Dlatego życie jest poważnym procesem uzdrawiania i dojrzewania. Następnie Jezus przedstawia się jako Arcykapłan Nowego Przymierza między Bogiem a ludzkością, przymierza, w którym zamiast żydowskiego prawa z Synaju jest prawo Nowego Testamentu, którym jest Ewangelia. Zostaje ona umieszczona w sercu ludzi w dniu chrztu, aby Duch Święty kształtował i doskonalił ich życie.

Codzienna lekcja Słowa Bożego ma właśnie na celu codzienne wprowadzanie Ewangelii do naszego życia. Słowo jest zasiewane obficie przez opatrznościową rękę Jezusa, ale musi być pilnie i uważnie przyjmowane. Dzieje się tak, ponieważ glebą, na której zasiane jest Słowo, jesteśmy my sami. Gdy gleba jest dobra i odpowiednia, ziarno kiełkuje i wzrasta ku dojrzałości w dzieciach Bożych, które stają się świętymi pośród świętych; w przeciwnym razie ziarno marnieje, ponieważ przedstawiamy glebę tak twardą jak droga, tak suchą i z niewielką ilością gleby jak skała, tak duszącą, ponieważ jest zaplątana w gąszczu jeżyn. Jaka jest twoja gleba?

Boże, z Twojej istoty wypływa wszelkie stawanie się: przez pełną miłości ofiarę Chrystusa, Twojego Syna, możemy być zbawieni / spełnieni w całości naszej osoby w perspektywie ostatecznego zjednoczenia z Tobą w życiu wiecznym. Udzielaj nam każdego dnia swojego Ducha, abyśmy mogli dobrze leczyć pod Jego przewodnictwem glebę naszych serc, aby ziarno Słowa mogło w nas kiełkować i przynosić obfite owoce świętości.

Prosimy Cię o to przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.

Głos Katechizmu Kościoła Katolickiego

1422 «Ci zaś, którzy przystępują do sakramentu pokuty, otrzymują od miłosierdzia Bożego przebaczenie zniewagi wyrządzonej Bogu i równocześnie dostępują pojednania z Kościołem, któremu, grzesząc, zadali ranę, a który przyczynia się do ich nawrócenia miłością, przykładem i modlitwą».

1424 Nazywa się go sakramentem spowiedzi, ponieważ oskarżenie – spowiedź z grzechów przed kapłanem jest istotnym elementem tego sakramentu. Sakrament ten jest również „wyznaniem”, uznaniem i uwielbieniem świętości Boga oraz Jego miłosierdzia wobec grzesznego człowieka.

Nazywa się go sakramentem przebaczenia, ponieważ przez sakramentalne rozgrzeszenie wypowiedziane słowami kapłana Bóg udziela penitentowi „przebaczenia i pokoju”.

Nazywa się go sakramentem pojednania, ponieważ udziela grzesznikowi miłości Boga przynoszącej pojednanie: „Pojednajcie się z Bogiem” (2 Kor 5, 20). Ten, kto żyje miłosierną miłością Boga, jest gotowy odpowiedzieć na wezwanie Pana: „Najpierw idź i pojednaj się z bratem swoim” (Mt 5, 24).

Komentarz: ks. Giuseppe Roggia SDB

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA