Stwierdzenie Jezusa: „Syn Człowieczy jest panem szabatu”, musiało zabrzmieć w uszach jego rozmówców jako surowa nagana w rodzaju: „Pamiętajcie, że szabat należy do Pana, a nie do was! Zawłaszczając go, zamieniliście dzień wyzwolenia w niewolę, która uniemożliwia ludziom doświadczanie prawdziwego spotkania z Bogiem i bliźnimi”. Takie znaczenie można wyprowadzić jedynie poprzez przypomnienie odniesienia do niewoli egipskiej, które autor Księgi Powtórzonego Prawa zawarł w tekście trzeciego przykazania: „Pan, Bóg twój, nakazuje ci zachowywać dzień szabatu, pamiętając, że byłeś niewolnikiem w ziemi egipskiej” (por. 5, 15).

Jezus przywraca szabatowi jego głębsze znaczenie, wydobywając pierwotny powód, dla którego pobożny Izraelita nie pracuje w szabat. Oprócz faktu, że nawet Bóg, kiedy stworzył świat, odpoczywał w szabat, istnieje fakt, że jeśli ktoś jest niewolnikiem pracy, nie może mieć czasu na pielęgnowanie poprzez modlitwę relacji z Panem oraz – poprzez miłość, słuchanie i solidarność – relacji z braćmi i siostrami.

Panie, pomóż nam mieć więcej czasu na bezinteresowną miłość do Ciebie i ludzi, których stawiasz obok nas. Niech tak się stanie.

Głos świetego Papieża

Przeciwstawiając sie nazbyt legalistycznej interpretacji niektórych swoich współczesnych i ukazując autentyczny sens biblijnego szabatu, Jezus jako «Pan szabatu» (por. Mk 2, 28) wskazuje, ze zachowywanie tego dnia wiąże sie z jego charakterem wyzwalającym, zabezpieczającym jednocześnie prawa Boga i prawa człowieka. Rozumiemy zatem, dlaczego chrześcijanie, głosiciele wyzwolenia dokonanego w Krwi Chrystusa, czuli się upoważnieni, aby przenieść ten sens szabatu na dzień zmartwychwstania.
(Jan Paweł II, Dies Domini, 63)

Komentarz: ks. Giuseppe Tilocca

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA