We wstępie do dzisiejszej liturgii Słowa czytamy:

„Jan jest synem niemego Zachariasza i bezpłodnej Elżbiety: jego narodziny zwiastują nadejście czasów mesjańskich, w których bezpłodność stanie się płodna, a milczenie proroczą obfitością”. Ewangelia już mu nadaje przydomek „Chrzciciela”, ponieważ on zapowiada nowy obrzęd ablucji (Mt 3,13-17), w którym ochrzczony nie zanurza się sam w wodzie, jak w żydowskich obrzędach i chrztach, ale otrzymuje wodę z rąk kapłana. Jan chciał w ten sposób pokazać, że człowiek nie może sam się oczyścić, ale że wszelka świętość pochodzi od Boga. Jan Chrzciciel jest też wspomniany jako człowiek wielkiego wyrzeczenia. Być może został wtajemniczony w tę dyscyplinę we wspólnotach religijnych na pustyni. Ale tradycja pamiętała przede wszystkim o jego prorockim charakterze. On jest prorokiem w znaczeniu, w jakim rozumiano to słowo w Starym Testamencie; w istocie Jan jest największym z proroków Izraela, ponieważ potrafił wskazać Przedmiot swoich proroctw (Mt 11,7-15; J 1,19-28). Aby podkreślić przynależność Jana do wielkiego rodu proroków Starego Testamentu, Łukasz przedstawia nam historię jego narodzin, która pozwala dostrzec w tle profil wielkich powołań starożytnych proroków. Ale prorok jest nie tylko zwiastunem mesjańskiej przyszłości; jest zasadniczo zwiastunem słowa Bożego i świadkiem obecności tego stwórczego Słowa w nowym świecie.

W każdej Mszy Świętej zapowiedź słowa Bożego powtarza temat, który od Jana Chrzciciela rozbrzmiewał nad brzegiem Jordanu: „Nawróćcie się!”.

Niech to Słowo towarzyszy mojemu dniowi: „Przygotujcie drogę Panu”.

Głos świętego

„Kościół świętuje narodziny Jana, nadając im szczególny charakter sakralny. W rzeczywistości nie świętujemy uroczyście narodzin żadnego świętego; świętujemy natomiast narodziny Jana, Chrystusa i Maryi. Jan jednak urodził się z kobiety w podeszłym wieku i już uschłej. Chrystus rodzi się z młodziutkiej dziewicy. Ojciec nie wierzy w zapowiedź przyszłych narodzin Jana i staje się niemy. Dziewica wierzy, że Chrystus narodzi się z niej i poczęła Go w wierze.

Wydaje się, że Jan jest umieszczony jako granica między dwoma Testamentami, Starym i Nowym. W rzeczywistości sam Pan oświadcza, że jest w pewnym sensie granicą, kiedy mówi: „Prawo i Prorocy – do Jana” (Łk 16, 16). Reprezentuje zatem sam w sobie część Starego i zapowiedź Nowego. W rzeczywistości, jeśli chodzi o Stary, on narodził się z dwóch starców. Jeśli chodzi o Nowy, jest ogłoszony prorokiem już w łonie matki. Jeszcze przed narodzeniem Jan radował się w łonie swojej matki z przybycia Maryi. Od tego czasu miał już nazwę, zanim wyszedł na światło. Jest już wskazane, Kogo będzie prekursorem, jeszcze zanim zostanie przez Niego dostrzeżony. Są to boskie fakty, które przekraczają granice ludzkiej małości”.

(Z „Przemówień” św. Augustyna, biskupa – Dyskurs 293, 1-3; PL 38, 1327-1328)

Komentarz: Roberto Proietti
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

                                    Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA