Kiedy nie jesteśmy czegoś pewni, chcemy zyskać pewność i w tym celu poszukujemy znaków, np. prosimy: ”Pokaż mi jak bardzo mnie kochasz”! i czasami wyzwalamy relację opartą na szantażu. Czasami nie tylko prosimy o znak, ale nawet żądamy, aby dana osoba zrobiła to, co my mamy na myśli, aby przyjęła nasz sposób myślenia.

Jezus, przemawiający w tym fragmencie do swoich współczesnych, uświadamia nam, że mamy trudności ze zrozumieniem, że Ewangelia jest skierowana także i do nas i prosi nas, odnosząc się do Jonasza, abyśmy nauczyli się stawiać w centrum wielką wartość, jaką jest zaufanie. Ono wytrąca nas z równowagi, ale daje nam życie. Zaufać znaczy uwierzyć w miłość, jaką Bóg ma do nas. Wiemy, jaki wysiłek zrobił Jonasz, aby zaakceptować sposób myślenia Boga, Jego logikę, Jego wolę czynienia dobra, Jego miłość miłosierną, miłość, która chciała i chce zbawić wszystkich.  Jonasz podjął ten trud, a Niniwici uwierzyli temu, co on w Imię Boga im głosił (…) i zostali uratowani. W taki sposób także nasza słaba wiara może stać się znakiem i darem dla innych.

Panie Jezu, spraw, aby nasze zaufanie do Ciebie stało się większe i nawróć nasze umysły i serca do Ciebie!

Głos papieża Franciszka

Jezus nazwał pokolenie, o którym mówi „pokoleniem przewrotnym” ponieważ ludzie z tego pokolenia nie umieli zrozumieć, że prawo, które kochali i którego przestrzegali, sprzeciwiało się temu, czego nauczał Jezus, stało w opozycji do Niego, i że takie prawo prowadzi do śmierci, jest martwe. Jest to powód, dla którego Jezus zarzuca ludziom swojego pokolenia, że nie są zdolni poznać znaków swojego czasu i są zamknięci na Boże niespodzianki, a tym samym nie są w drodze (…) Zobaczmy, jak wyglądają te aspekty w naszym życiu i zadajmy sobie pytanie: Na ile ja jestem przywiązany do swojego sposobu myślenia, do swoich idei? Czy jestem zamknięty czy otwarty na Boże niespodzianki?

I jeszcze jedno: czy jestem osobą, która stoi w miejscu, czy też osobą, która jest w drodze? I czy ostatecznie wierzę w Jezusa i w to, czego on dokonał. To, co umarło, zmartwychwstaje (…). Czy wierzę, że droga, którą idę, prowadzi ku dojrzałości, ku objawieniu się chwały Pana? Czy jestem zdolna zrozumieć znaki czasu i zaufać Słowu Pana, Które się w nich objawia?

(Por. Medytacja poranna, Kaplica Domu Świętej Marty, 13 października 2014)

Komentarz: s. Monica Gianoli FMA

Tłumaczenie: s. Teresa Zegzuła FMA

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA