Kiedy doświadczamy cudu, a także wielkiej i destrukcyjnej miłości, która wywraca nasze życie, odczuwamy ścisłą potrzebę dzielenia się tym z innymi, ale zbyt często bez roztropności, którą starożytni nazywali „auriga virtutum – woźnicą cnót”. Wobec niedbałego świadectwa tego człowieka, słuchacze byli zdezorientowani, przestraszeni do tego stopnia, że Jezus nie mógł już wejść do ich wiosek. Ta strona Ewangelii powinna skłonić nas do refleksji nad światem, w którym jesteśmy powołani, by być ewangelizatorami, świadkami dobrej nowiny. Z rozwagą i prostotą musimy być pośród świata jak zaczyn, który kryje się w masie i zakwasza ciasto, szanując czasy i zdolność ludzi naszych czasów do zrozumienia Boga, towarzyszenia im w doświadczaniu Go i przyznania racji nadziei, która nas ożywia, w dawaniu ludziom rozsądnych motywacji. Sposób, w jaki będziemy pośród świata, jako ludzie uzdrowieni, zmartwychwstali, żywi i uporządkowani przez Ducha, pozwoli Jezusowi wejść do naszych miast i dokonywać Zbawienia.

Panie, natchnij w swojej ojcowskiej dobroci myśli i zamiary Twojego modlącego się ludu, aby zobaczył, co ma czynić i miał siłę, by wypełnić to, co zobaczył. Przez naszego Pana Jezusa Chrystusa. Amen. (Kolekta z dnia)

Głos świętej

„Jezus nie prosi o wielkie czyny, a jedynie o oddanie i wdzięczność”.
(św. Teresa z Lisieux)

Komentarz: ks. Fabrizio Meloni
Tłumaczenie: s. Elżbieta Bartkowska FMA

Dom modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA