Jezus wypędził niemego demona, co wzbudziło podziw wśród ludzi, ale niektórzy wątpili, ponieważ wierzyli, że działał mocą Belzebuba, inni prosili o znak z nieba, tak jakby uwolnienie osoby od demona i przywrócenie jej głosu nie było już wystarczającym znakiem.  W moim życiu osobistym, rodzinnym i wspólnotowym czasami pojawiają się nieme demony; są to sytuacje, które uniemożliwiają mi mówienie i zamykają mnie w absolutnej ciszy, zamykając wszelkie drogi do dialogu. Ból, smutek, udręka mogą uniemożliwić mi mówienie i potrzebuję Jezusa, aby mnie uwolnił, aby przywrócił mi głos. „Królestwo podzielone” – stawiając czoła tym, którzy atakują, sam Jezus daje odpowiedź: „królestwo nie może być podzielone, ponieważ popadnie w ruinę”. Zło nie może się przeciwstawić złu. Wypędzenie diabła jest znakiem, że nadeszło królestwo Boże, ponieważ Jezus wypędza demony palcem Bożym. Jest to zaproszenie do zajęcia stanowiska wobec Jezusa, bycia z Nim lub przeciwko Niemu. Jego obecność nie pozostawia nikogo obojętnym. Obecność zła dzieli, królestwo Boże tworzy jedność, komunię. Zastanawiam się, ile razy to ja jestem przyczyną podziałów, być może nie chcąc pozwolić złu zawładnąć moim sercem.

Panie Jezu, wierzę, że wypędzasz zło palcem Bożym, to znak nadejścia Twojego królestwa.  Wybaw mnie od wszystkich demonów, które noszę w sobie i pozwól mi głosić swoim życiem i słowem, że zawsze jestem po Twojej stronie.

Głos Papieża

Walka z grzechem osobistym i „strukturami zła

„Nowy Testament mocno podkreśla władzę Jezusa nad demonami, które wypędza On „palcem Bożym” (Łk 11, 20). W perspektywie ewangelicznej uwolnienie opętanego (por. Mk 5, 1-20) nabiera szerszego znaczenia niż zwykłe uzdrowienie fizyczne, ponieważ zło fizyczne jest związane ze złem wewnętrznym. Choroba, z której Jezus uwalnia, jest przede wszystkim chorobą grzechu. Sam Jezus wyjaśnia to przy okazji uzdrowienia paralityka: „Abyście wiedzieli, że Syn Człowieczy ma na ziemi władzę odpuszczania grzechów, nakazuję ci – powiedział do paralityka – wstań, weź swoje łoże i idź do domu” (Mk 2, 10-11). Jeszcze przed uzdrowieniami Jezus pokonał grzech, przezwyciężając „pokusy”, które diabeł przedstawił Mu podczas czasu spędzonego na pustyni po chrzcie, który otrzymał od Jana (por. Mk 1, 12-13; Mt 4, 1-11; Łk 4, 1-13). Aby zwalczyć grzech, który czai się w nas i wokół nas, musimy podążać śladami Jezusa i nauczyć się smaku „tak”, które On nieustannie wypowiadał wobec planu miłości Ojca. To „tak” wymaga całego naszego zaangażowania, ale nie moglibyśmy go wypowiedzieć bez pomocy łaski, którą sam Jezus uzyskał dla nas przez swoje odkupieńcze dzieło”. (Audiencja generalna Jana Pawła II, środa, 25 sierpnia 1999)

Komentarz: s. Teresita Verhelst Solano fma

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA