Maryja śpiewa wspaniałą pieśń, opowiada o wszystkim, co zgromadziła w swoim sercu, o swoim zdumieniu Bożym działaniem w jej młodym życiu, o tym, że chce się tym podzielić, że chce być wysłuchana przez kogoś, kto również doświadczył Bożego cudu w swoim jestestwie. Wysłuchawszy słów Elżbiety, śpiewa o radości bycia kochaną przez Boga, który uczynił wielkie rzeczy dla niej i w niej, młodej kobiecie, która uznaje swoją małość, ale to nie przeszkadza jej ogłosić, że Bóg uczynił dla niej cuda. Ta prorocza pieśń nadziei zaprasza nas do zaufania Bożemu miłosierdziu, do uznania Jego panowania w historii, do pokładania nadziei w wielkich rzeczach, które On czyni, w Jego logice przeciwnej do naszej, takiej, która ubogaca biednych i zubaża bogatych, która rozwiewa aroganckie myśli o wielkości, które są w naszych sercach i zaprasza nas do kierowania się Jego logiką, tak różną od naszej.

Dzisiaj Maryja zaprasza nas do zapisania i wyśpiewania naszego Magnificat.

Głos liturgii: Antyfona O Królu narodów

O Królu narodów, przez nie upragniony; Kamieniu węgielny Kościoła (Ef 2, 20), przyjdź i zbaw człowieka, którego utworzyłeś z prochu ziemi (Rdz 2, 7).

Patrzmy ze wzruszeniem na tego Króla i Upragnienie narodów, który czyni dwa narody jednym; który jest w stanie zniszczyć wszystkie mury i bariery, które oddzielają i izolują ludzi; który jest w stanie sprawić, że starożytni babilońscy budowniczowie wież zrozumieją się nawzajem i będą mówić tym samym językiem. On nie tylko czyni dwa narody jednym, ale jest w stanie zjednoczyć wszystkie narody w jedność, która nie niszczy różnic, w jedność, która jest harmonijna, różnorodna i wyzwalająca.

Komentarz: s. Teresita Verhelst Solano FMA

Dom Modlitwy San Biagio www.sanbiagio.org  info@sanbiagio.org

PRZYJACIELE I SŁUDZY SŁOWA