Żyła w latach 1788-1856 we Włoszech. Matka św. Jana Bosko, której osobowość miała fundamentalne znaczenie w wypracowaniu przez niego systemu wychowawczego. W Rodzinie Salezjańskiej znana jako Matusia Małgorzata. Wyszła za mąż za wdowca, który po kilku latach umarł. Jako samotna matka zaopiekowała się pasierbem i dwoma synami, a także chorą teściową. Były to czasy trudne, wręcz niebezpieczne z powodu toczących się wojen i suszy, których konsekwencją były miedzy innymi choroby i głód. W tych ciężkich okolicznościach odznaczała się ogromnym zaufaniem do Boga i praktyczną miłością bliźniego. Przekazała swoim synom wiarę, przygotowała ich do sakramentów i uczyła modlić się. Zawsze wspierała Janka na jego drodze do realizacji powołania kapłańskiego. W roku 1846 przyjechała do Turynu, by pomóc ks. Bosko w jego pracy wychowawczej – pozostała tam już do końca swojego życia. Do Oratorium na Valdocco wnosiła matczyne ciepło, troskę i uwagę, dbałość o zwykłe szczegóły codziennego życia. To właśnie jej zawdzięczamy salezjańskie „słówko na dobranoc” oraz styl wychowawczy księdza Bosko.