Spotkanie z młodzieżą salezjańską w Estoril

2 sierpnia był dniem spotkań w Rodzinie Salezjańskiej. Rano rozpoczęło się Forum Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego, w którym wzięli udział delegaci z całego świata. W kilku grupach językowych rozmawialiśmy o najbardziej palących wyzwaniach obecnych w naszych środowiskach młodzieżowych i dyskutowaliśmy o tym, jakie strategie mogą być pomocne w ich pokonaniu. W spotkaniu brali udział Ksiądz Generał i Matka Generalna. Odpowiadali na pytania skierowane do nich przez młodych. Co zrobiłby dziś Ksiądz Bosko? Jak żyć charyzmatem salezjańskim, gdy wkrada się zniechęcenie? Jak w dzisiejszym świecie budować głębokie relacje? W pytaniach i odpowiedziach często pojawiały się takie pojęcia, jak „autentyczność”, relacje, obecność, powierzenie się Bogu i ludziom, obdarowanie, świętość. Po południu ponad 8000 młodych z Salezjańskiego Ruchu Młodzieżowego przybyło do imponującej szkoły w Estoril, znajdującej się w bliskości oceanu, na obrzeżach Lizbony. Po czasie zabaw i oratoryjnej rekreacji, prowadzeni przez Wspomożycielkę, Księdza Bosko i Matkę Mazzarello, udaliśmy się na boisko szkolne, na którym ustawiono scenę. 

Zatem jesteśmy w Lizbonie! 

Dzieje się to, na co czekaliśmy – dotarliśmy do miejsca, do którego na naszych oczach przybywa dosłownie cały świat. 

Jesteśmy w nowym miejscu i każdy punkt dnia staje się wyzwaniem – śniadanie tu, obiad i kolacja tam, gdzie się uda; jak dojechać, kto ma Internet, ktoś czegoś szuka, ktoś się gdzieś zapodział, gdzie toaleta i tysiące innych podobnych problemów. 

Uczymy się funkcjonować w tłumie, organizować się tak, by jak najlepiej wykorzystać pobyt w mieście. Ale nie to jest istotą, inaczej pewnie wybralibyśmy podróż do Lizbony w innym czasie. 

Msza otwarcia w Parku Edwarda VII była całkowitym zanurzeniem w klimat ŚDM. W homilii nawiązującej do przewodniego wersetu „Maryja wstała i poszła z pośpiechem”, kardynał Manuel Clemente podkreślił, że i my wyruszyliśmy w drogę. Zachęcił nas, byśmy uczyli się od Maryi wychodzić ku innym z pośpiechem, ale bez niepokoju – z radością. Przypominając Jej spotkanie z Elżbietą, wzywał nas do tego, by pozdrawiać ludzi i być dla siebie nawzajem świadkami Jezusa. 

Tak więc ŚDM zostały otwarte! 

Ostatni dzień w Santo Tirso.
Niedziela 30 lipca pozostanie w mojej pamięci na długo. Ten dzień najlepiej oddaje określenie „świętowanie z rodziną”, choć w tym przypadku ową rodziną byli parafianie z Santo Tirso.
Wraz z 8 dziewczynami i s. Danutą Jurasik mieszkałyśmy w minionych dniach w Klasztorze Świętego Józefa u Sióstr Franciszkanek Szpitalnych Maryi Niepokalanej. Na samą  wiadomość, że to dom pod wezwaniem świętego Józefa, zrobiło mi się ciepło na sercu, a dobroć, jakiej tam zaznałyśmy, zwielokrotniła moją miłość ku niemu. Po każdym powrocie z Porto figura Józefa na holu klasztornym witała nas delikatnym uśmiechem, a ja odwzajemniałam też uśmiech, dziękując za jego opiekę nad nami.
Pozostałe osoby z naszej grupy mieszkały u kilku rodzin w Parafii Świętego Bartłomieja w Santo Tirso i okolicy oraz w szkole prowadzonej przez tutejszych Skautów. Każdy czuł się przyjęty, zaopiekowany i kochany.
Niedzielna Eucharystia w naszej parafii – przygotowana w najdrobniejszych detalach – była bez wątpienia najcudowniejszym wydarzeniem tego tygodnia. Czułam jak w moim sercu rośnie wdzięczność i staje się prawdziwym dziękczynieniem za Bożą miłość, za otwarte serca parafian i za tysiączne gesty, uśmiechy, wszystko to, czego nie da się opisać, ale sercem doskonale się wyczuwa.
Po fanfarach wykonanych przez skautów (tym pięknym zwyczajem witają gości w swoim mieście) i spacerze po okolicy dotarliśmy do miejsca, w którym znajduje się stara kaplica ku czci św. Bartłomieja. Tutaj mieszkańcy modlili się, zanim powstał dzisiejszy kościół parafialny i  tutaj w każdą sobotę wolontariacko prowadzą Bar św. Bartłomieja, aby zbierać fundusze na renowację kapliczki i organizację odpustu parafialnego. W tę niedzielę przygotowali dla nas wspaniały obiad z daniami najbardziej znanymi w tym regionie. Siedząc w cieniu drzew i parasoli, ciesząc się smakiem tutejszych przysmaków, mogliśmy porozmawiać, nacieszyć się sobą, pośpiewać, po prostu odpocząć w tym portugalskim spokoju i radości.
Wieczorem uczestniczyliśmy w nabożeństwie posłania osób udających się do Lizbony. Po wysłuchaniu Ewangelii o Nawiedzeniu św. Elżbiety i obejrzeniu inscenizacji przygotowanej przez tutejszych wolontariuszy, zostaliśmy pobłogosławieni na drogę ku Lizbonie i na to wszystko, co Pan nam przygotował w tych dniach.
A po powrocie czekała na nas niespodzianka – siostry, u których mieszkamy oprowadziły nas po swoim imponującym klasztorze. Zachwytom nie było końca – korytarze, wirydarz, kaplica (a właściwie kościół), ogród, gospodarstwo, park – wszystko nas cieszyło, a siostry cieszyły się nami. Podziękowałyśmy naszym gospodyniom, zostawiając im kilka polskich upominków, ale to tylko skromny wyraz tego, że tak naprawdę pozostawiłyśmy tam kawałek polskiego serca.

Gościnność Portugalczyków nieustannie nas zadziwia. Mają do nas anielską cierpliwość, chcą, żebyśmy czuli się u nich jak w domu. Starają się poznać nasze zwyczaje, a jednocześnie z dumą prezentują swoje, częstując regionalnymi przysmakami. Choć jesteśmy zauroczeni wszystkim – roślinnością, krajobrazem, jedzeniem, pięknem kościołów, słynnymi „azulejos”, czyli ozdobnymi kafelkami, które spotkać można tu na każdym kroku, to jednak właśnie ta gościnność i życzliwość zachwyca najbardziej. 

Diecezja Porto,w której obecnie jesteśmy, przyjęła największą liczbę uczestników ŚDM – 16 tysięcy. Znaczącą część tej grupy stanowią Polacy, oficjalna strona diecezji podaje, że jest nas ponad 3600 (drugie miejsce zajmują Francuzi – ponad 3400 – i naprawdę widać i słychać ich dosłownie wszędzie). 

Nasze grupy zakwaterowane są w miejscowościach położonych niedaleko Porto. Goszczące nas parafie tak przygotowały program na czas naszego pobytu, aby dać nam okazję poznania zarówno miejscowej wspólnoty, jak i umożliwić nam uczestnictwo w wydarzeniach religijnych i kulturalnych zorganizowanych przez diecezję. Nie mamy więc dużo czasu, czujemy też, że już drugi tydzień jesteśmy w podróży, ale cieszymy się każdą chwilą, która jest nam tu dana.

Sobotę 29 lipca rozpoczęliśmy od Mszy świętej z biskupem Porto i biskupami przybyłymi na ŚDM. Na placu położonym w bliskości oceanu zgromadziło się wiele tysięcy młodych z różnych krajów. Dla nas był to przedsmak tego, co nas czeka w Lizbonie, swoista próba generalna i podpowiedź, jak się przygotować na najbliższe dni. 

Podczas liturgii Biskup Porto zachęcał nas do odważnego świadczenia o Jezusie, do budowania mostów pokoju. Piękne wspomnienie tych dni pozostawi w nas także czas spędzony nad oceanem i przygody komunikacyjne podczas powrotów do naszych miejsc noclegowych. To były niezapomniane chwile!

Dwa ostatnie dni minęły mi bardzo szybko, choć wśród naszych portugalskich przyjaciół nie wyczuwa się pośpiechu. Wszystko jest dobrze, wszystko da się załatwić, nie ma problemu, nie ma problemu… Doświadczam wielkiej dobroci Bożej – choćby w postaci optymalnej temperatury, jak też wielkiej otwartości ze strony ludzi. Od środy mieszkamy w gościnnych parafiach Portugalii. Jedziesz z bojącym sercem, nie chcesz być ciężarem, a tu ktoś czeka, wywiesza flagi, dekoruje dom hasłem ŚDM w języku polskim, czeka z pyszna kolacją – ta dobroć po prostu rozbraja i uświadamia mi na nowo, jak wiele zawdzięczam innym, choć nie zapracowałam sobie na to. 

Diecezja Porto jest teraz naszą oazą w drodze ku Ziemi Obiecanej – Lizbonie. Stąpamy po niej z wielką wdzięcznością. Niektórzy przebywają u rodzin, pozostali w szkołach, klasztorach i innych przygotowanych dla nas miejscach. Wszyscy chcą się porozumieć, więc w ruch idą translatory, ale i palce okazują się dobre, gdy trzeba podać liczbę, i słowa włoskie, hiszpańskie, angielskie, a gdy i tego mało, zawsze pozostaje amatorski język migowy. 

Czas Dni w Diecezjach to okazja nie tyle do zwiedzania, ale do spotkania człowieka i poznania wspólnoty Kościoła – domu, w którym możesz poczuć się przyjęty i ugoszczony. Gdy wchodziłam z moimi podopiecznymi do klasztoru sióstr franciszkanek, który jest naszą przystanią – przy każdym przygotowanym dla nas łóżku stał bukiecik świeżych kwiatów. Niby niewiele, a jednak znaczy więcej niż tysiąc słów. 

Żyjemy chwilą, która trwa. Po wczorajszych przygodach w powrotnej drodze z Porto już wiem, że wszystko może się wydarzyć – ale wciąż pozostajemy w dobrych rękach. 

Po kolejnej nocy spędzonej w autokarach postawiliśmy nasze stopy na hiszpańskiej ziemi. Saragossa przywitała nas słońcem i wiatrem, czyli doskonałą pogodą, i choć gospodarze szkoły Salezjańskiej, w której mogliśmy się zatrzymać mówili, że „jest zimno”, dla nas było w sam raz. Nacieszyliśmy oczy pięknem tego miasta, szczególne wrażenie zrobiła na nas bazylika Nuestra Señora del Pilar, w której celebrowaliśmy Eucharystię. „Nie ma przypadków” – te słowa z kazania księdza Mirka uświadomiły nam, że stajemy w miejscu, w którym święty Jakub Apostoł zobaczył Matkę Bożą, właśnie w dniu jego święta. Motyw drogi powracał wiele razy podczas tego dnia, znajdując swoje dopełnienie w puencie historii opowiedzianej przez s. Dorotę na słówku – najważniejszy jest towarzysz drogi.

Wędrówki ulicami Saragossy, zabawa i gry na boisku, modlitwa, rozmowy – wszystko to nas dzisiaj jednoczyło i dawało poczucie tego, że towarzyszymy sobie wzajemnie w życiowej drodze i tworzymy rodzinę – różnorodną, ale jednoczoną przez najlepszego Towarzysza naszej drogi – Jezusa.

Przed nami kolejny etap podróży do Portugalii – wyruszamy w kierunku Porto – tam do 31 lipca będziemy w kilku parafiach przeżywać czas Dni w Diecezji. „Powietrze już drga” – słowa hymnu tegorocznego ŚDM dobrze oddają atmosferę nam towarzyszącą. Cieszymy się bowiem chwilą obecną, ale i w napięciu oczekujemy na to, co przed nami – na spotkania z nowymi ludźmi, z ich zwyczajami i tym, czym zechcą się z nami podzielić. Ruszamy zatem naprzód – wiemy, że jesteśmy w dobrych – Bożych i ludzkich rękach.

„Zostaję z Księdzem Bosko!” – te słowa już od wczorajszego słówka Księdza Łukasza brzmiały w mojej głowie. A powodów było wiele – począwszy od tego, że rano obudziliśmy się szczęśliwi na Colle Don Bosco, w miejscu, w którym urodził się Jan Bosko.

Urocze wzgórza, monumentalna bazylika, skromny domek rodzinny oraz otaczające go budynki, przybliżające historię i dzieło Księdza Bosko – wszystko to dzisiaj zachęcało nas do tego, aby na nowo zachwycić się pięknem charyzmatu salezjańskiego.

Otwarte ramiona Chrystusa Zmartwychwstałego przygarnęły dziś wiele osób w sakramencie pokuty, pozwalając na nowo wilkom przemienić się w owce, jak we śnie małego Janka.

Colle Don Bosco w świetle odczytanej podczas Eucharystii Ewangelii o ziarnku gorczycy to dowód na to, jak wspaniałych rzeczy Bóg może dokonać w życiu tych, którzy pozwolą Mu się poprowadzić.

Wierzę mocno, że obraz Linoskoczka schodzącego ku młodym z miłością Boga w sercu pozostanie w sercach i pamięci naszych młodych przyjaciół. Ksiądz Bosko zaprasza do wejścia na tę linę – do przygody życia w Rodzinie Salezjańskiej.

Po długiej podróży dotarliśmy do Turynu. To właśnie tutaj, w miejscu niezwykłym dla każdego członka Rodziny Salezjańskiej, zawierzyliśmy Maryi nasze serca, intencje, z jakimi udajemy się na Światowe Dni Młodzieży oraz osoby, które duchowo pielgrzymują z nami. Przechadzając się po miejscach, w których mocno czuć obecność Księdza Bosko, nosiłam w pamięci słowa wypowiedziane przez przewodnika – „Valdocco jest ważne, ponieważ jest źródłem. To tu Ksiądz Bosko pokazał nam, jak prowadzić młodych ludzi na spotkanie z Jezusem – został posłany jako promień światła, nadziei”.

Dziś Valdocco rozbrzmiewało śmiechem, okrzykami, muzyką, ale i modlitwą ponad 360 uczestników Salezjańskiej Lizbony. Każdy z nas z pewnością zaczerpnął dziś u źródła. I choć zmęczenie dawało się we znaki, wieczorna rekreacja i modlitwa na placu przy Bazylice Wspomożycielki była pięknym zwieńczeniem tego długiego dnia. Balkony pokojów  Księdza Bosko były zamknięte, ale on na pewno tam stał, patrzył na nas i błogosławił nam na dalsze etapy drogi.