Żyła we Włoszech w latach 1837-1881. Współzałożycielka i pierwsza przełożona Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Pochodziła z prostej, ubogiej rodziny. Dzieciństwo i młodość spędziła, pomagając rodzicom w pracy w winnicy i w gospodarstwie. Tak jak większość dziewcząt w tamtym czasie, nie otrzymała rzetelnego wykształcenia. Jednak jej wrodzona mądrość i inteligencja rozwijały się poprzez wychowanie rodziców i kierownictwo duchowe ks. Pestarino. Od wczesnych lat cechowało ją ogromne pragnienie bliskości Boga, które pielęgnowała poprzez wytrwałą modlitwę. Przełomowym momentem w życiu Marii Dominiki był tyfus, którym się zaraziła, pielęgnując chorych. Wyzdrowiała, ale już nigdy nie odzyskała wcześniejszych sił fizycznych. Jednak od tego czasu jeszcze bardziej zawierzyła swoje życie Bogu, który rozpalił w niej pragnienie opieki nad ubogimi dziewczętami. Spotkanie ze św. Janem Bosko było kolejnym krokiem, który doprowadził do tego, że została współzałożycielką Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Odznaczała się głębokim zawierzeniem Maryi, mądrością, miłością wychowawczą, którą otaczała zarówno siostry, jak i dziewczęta. Jej świętość była prosta, dotykająca spraw codziennych i zwykłych, przemieniająca życie.