Żył w latach 1828-1900 we Włoszech. Pochodził z bogatej turyńskiej rodziny. Otrzymał dobre wykształcenie i wychowanie. We wczesnym dzieciństwie stracił ojca, co w znaczący sposób wpłynęło na kształtowanie się jego wrażliwości. Jako młody człowiek przeżył kryzys duchowy, który doprowadził go do nawrócenia oraz do rozeznania powołania kapłańskiego. Po święceniach pracował w Turynie. Widział wielu ludzi pogrążonych w nędzy zarówno materialnej, jak i moralnej. Odwiedzał najbiedniejsze dzielnice i z ojcowskim sercem zajmował się ich mieszkańcami. Z czasem na swojej drodze spotkał ks. Bosko, który powierzył mu kierownictwo Oratorium św. Alojzego. Ks. Murialdo wciąż szukał różnych sposobów na udzielanie pomocy w sposób jak najbardziej skuteczny. Obserwował różne osoby i instytucje, zarówno we Włoszech, jak i za granicą. Zebrane doświadczenie doprowadziło go do założenia licznych dzieł służących robotnikom, a także Zgromadzenia zakonnego pod wezwaniem św. Józefa (józefitów). Zmarł wyczerpany pracą, otoczony wychowankami i duchowymi synami.