Żyła w latach 1907-2008.Urodziła się w Niemczech. Już w dzieciństwie poznała smak cierpienia, dorastając w cieniu I wojny światowej i przeżywając śmierć obydwojga rodziców. Gdy jako młoda dziewczyna poznała Siostry Salezjanki, zapragnęła zostać jedną z nich. Przeżywając swoją formację we Włoszech, zaczęła rozpoznawać w sobie także powołanie misyjne, które przedstawiła przełożonym. W dniu profesji wieczystej dowiedziała się, że wyjeżdża na misje do Patagonii. Pracowała gorliwe w kolejnych domach. W roku 1959 rozpoczęła posługę inspektorki: najpierw w Patagonii, następnie w Limie, Peru, Boliwii i Meksyku. Gdziekolwiek była, służyła siostrom z całym oddaniem, kultywując siostrzaną komunię i serdeczność, ukierunkowując swoje córki na radykalne naśladowanie Chrystusa i wierność charyzmatowi. Szczególną troską otaczała siostry starsze i chore. W misji dawała pierwszeństwo obszarom największej biedy i wymagającym prawdziwej ewangelizacji. Siłę do nieustannej pracy czerpała ze zjednoczenia z Bogiem i ogromnego zaufania do Maryi. S. Antonietta na jednym z ostatnich etapów swojego życia otrzymała figurkę Maryi Wspomożycielki, poprzez którą udzielała błogosławieństwa. Osoby pobłogosławione otrzymywały wiele łask, także nadzwyczajnych. Ostatnim etapem jej życia była powolna utrata sił. Jednak i ten czas, tak jak całe jej życie, był piękny i owocny. Nie straciła nigdy swojego uśmiechu ani dobroci. Zawsze była kobieta silną, otwartą na słuchanie innych, pełną wiary w Boga i w opiekę Maryi, świadczącą o pięknie Bożej łaski.