Żył w latach 1921-1963 we Włoszech. Od dzieciństwa żywe było w jego sercu pragnienie świętości. Gdy przeczytał książkę o życiu św. Jana Bosko, nabrał przekonania, że chce stać się jednym z członków jego rodziny. Wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego w wieku 16 lat, a już 4 lata później rozpoczął wykłady z filozofii dla kleryków. Wyróżniał się niezwykłą inteligencją i tym darem służył hojnie innym. Zasłynął szczególnie w roku 1946 z wywodu naukowego broniącego dogmatu o wniebowzięciu NMP. Jego pracę wykorzystał 4 lata później papież Pius XII, ogłaszając uroczyście tą prawdę jako dogmat wiary. Giuseppe nie ograniczał jednak nigdy swojego życia do pracy naukowej. Pozostał zawsze pokorny i cichy, a każdą wolną chwilę poświęcał najuboższym dzieciom i młodzieży. Podczas II wojny światowej zajmował się sierotami wojennymi. Przez całe swoje kapłańskie życie prowadził wykłady dla kleryków. Robił to z niesamowitą jasnością i przejrzystością. Przede wszystkim jednak przekazywał głębię duchowości, podkreślając wartość i rolę kapłaństwa. W roku 1960 wykryto u niego nieuleczalną chorobę. Ostatnie 3 lata życia – lata cierpienia – przeżył w pokoju, cierpliwości i wdzięczności, w każdym momencie będąc świadkiem nieskończonej miłości Boga.