Żył w latach 1873-1943 we Włoszech. Urodził się jako ostatnie z piętnaściorga dzieci. Bardzo szybko rozeznał powołanie do kapłaństwa i już jako dziesięciolatek wstąpił do seminarium. Gdy jako kleryk poznał Salezjanów, zachwycił się ich charyzmatem. Od razu po święceniach poprosił biskupa o przeniesienie do tego Zgromadzenia, jednak otrzymał odpowiedź odmowną. Ponowił swoją prośbę po 8 latach i tym razem otrzymał zgodę. Rozpoczął nowicjat i w wieku 32 lat złożył śluby zakonne. W roku 1910 został proboszczem i dyrektorem w nowo otwartej placówce. Było to miejsce bardzo wymagające – Rzym, dzielnica Testaccio. Nasilające się w tym czasie nastroje rewolucyjne i antyklerykalizm czyniły tę nową misję wyjątkowo trudną. Ksiądz Luigi od pierwszego dnia rozpoczął swoją służbę z miłością i ofiarnością. Oddawał się pracy duszpasterskiej, pomagał ubogim. Tą postawą zdziałał wiele dobra, także wśród osób niechętnych Kościołowi. W roku 1916 został mianowany biskupem Sutri i Nepi, diecezji niedużej, ale o ogromnych potrzebach. Trudne były także czasy jego służby – I wojna światowa, okres międzywojenny i rodzący się faszyzm, II wojna światowa. Biskup Luigi wypełnił ten czas gorącą, czynną, ofiarną i mądrą miłością. Pomagał ubogim, osobiście angażował się w duszpasterstwo, zwłaszcza młodzieży, hojnie rozdawał dobra materialne, dla siebie zostawiając niewiele. Po jego śmierci wierni jego diecezji powtarzali: „Teraz już zawsze będzie pomagał nam z Nieba”.