Żył w latach 1886-1905. Urodził się w Patagonii, w Argentynie. Był synem ostatniego wielkiego wodza Indian Araucana. Zgodnie z planami ojca miał być jego spadkobiercą. W wieku 11 lat został wysłany do Buenos Aires, do kolegium salezjańskiego. Pragnął zdobyć wykształcenie, by potem służyć swojemu ludowi. Jednak poznając coraz bardziej życie Salezjanów, w wieku 17 lat wstąpił jako kandydat do Zgromadzenia. Z powodu słabego zdrowia został wysłany do Rzymu, by kontynuować formację w warunkach bardziej sprzyjających zdrowiu. Zefferino obrał sobie za szczególnego patrona św. Dominika Savio. Był jego wiernym naśladowcą. Tak jak on pomagał innym stawać się lepszymi poprzez swój przykład życia zwykłego i prostego, ale przeżywanego z wielka miłością. Stał się przykładem pobożności i solidności w wykonywaniu obowiązków. Jeden ze współbraci wspominał, jak Zefferino robił znak krzyża – dokładnie i z wielką uwagą – tak gorliwie, że także ci, którzy na niego patrzyli, starali się robić tak samo. Ktoś nawet powiedział, że stała się rzecz odwrotna – teraz Indianin ewangelizuje białych. Niestety, zachorował na gruźlicę, która nie rozpoznana w porę, doprowadziła go do śmierci. Zmarł w wieku 19 lat, w opinii świętości.