Żył w latach 1915-1969 na Słowacji. Był pierwszym z dziesięciorga dzieci. W wieku 10 lat ciężko zachorował. Uzdrowiony cudownie przez Maryję, obiecał, że już zawsze będzie Jej synem. W tym samym czasie poznał Salezjanów i zrodziło się w nim pragnienie, by swoją obietnicę spełnić w tym zgromadzeniu. Było ono na tyle silne, że chłopiec za wszelką cenę dążył do tego, by je zrealizować. Po dwóch latach starań udało mu się przekonać rodzinę oraz Salezjanów i rozpocząć naukę. Po okresie formacji w roku 1940 otrzymał święcenia kapłańskie w Turynie. Odbywając formację zakonną i kapłańską, jednocześnie studiował. W tym samym roku wrócił do swojej ojczyzny. Tam posługiwał jako nauczyciel, duszpasterz oraz kapelan jednego ze zgromadzeń żeńskich. Po zakończeniu II wojny światowej na Słowacji zapanował reżim komunistyczny. Kiedy w roku 1950 władze zamknęły wszystkie męskie klasztory, a zakonników umieściły w specjalnych obozach, salezjanie podjęli decyzję o ratowaniu powołań poprzez nielegalną deportację za granicę. Ksiądz Zeman był jednym z odpowiedzialnych za tę akcję. Przeprowadził dwie grupy kleryków do Włoch. Podczas organizowania trzeciej wyprawy został aresztowany. Poddany torturom fizycznym i psychicznym, po ciężkim śledztwie skazany został na 25 lat pozbawienia wolności, konfiskatę mienia oraz utratę praw obywatelskich. W roku 1964 został warunkowo zwolniony z więzienia. Nie odzyskał jednak pełnej wolności, gdyż wciąż był śledzony, miał ograniczone prawa – zarówno jako obywatel, jak i jako kapłan. Tortury, ciężkie warunki i roboty w więzieniu zniszczyły jego zdrowie – ks. Tytus umarł po 5 latach od wyjścia na wolność. Przed śmiercią przebaczył wszystkim oprawcom. Część z nich nawróciła się – między innymi sędzia, który skazał go na więzienie. Publicznie przyznał się on do winy i prosił o przebaczenie.