Żył w latach 1842-1912 w Polsce. W rodzinie otrzymał staranne wychowanie religijne. Podczas nauki w gimnazjum przeżył kryzys wiary, który jednak przezwyciężył i po ukończeniu nauki wstąpił do seminarium. W jego sercu wciąż żywe było pragnienie oddania się wychowaniu dzieci i młodzieży, zwłaszcza najbiedniejszych. Z tego powodu po święceniach podjął studia pedagogiczne. Czując powołanie do życia konsekrowanego, w roku 1895 wyjechał do Włoch, gdzie po odbyciu nowicjatu złożył śluby zakonne jako salezjanin. Odmienny klimat i surowe życie sprawiły, że zachorował na gruźlicę. Pomimo ciężkiego przebiegu choroby udało mu się wyzdrowieć. W 1892 r. powrócił do Polski, gdzie został proboszczem w Miejscu Piastowym. Od razu rozpoczął tam pracę z ubogą młodzieżą, organizując ją na wzór placówek salezjańskich. Odznaczał się wielką miłością do Boga i do bliźniego, zwłaszcza do najuboższych. W celu kontynuacji rozpoczętej pracy założył Zgromadzenia św. Michała Archanioła: gałąź męską i gałąź żeńską. Zmarł wyczerpany pracą, w opinii świętości.