Żył w latach 1858-1893. Urodził się w Paryżu, gdzie jego rodzina przebywała na wygnaniu, z powodu trwających w Polsce rozbiorów. Był synem księcia Władysława i Marii Amparo, córki królowej Hiszpanii. Według zamierzeń ludzkich miał w przyszłości stanąć na czele narodu polskiego. Bardzo szybko stracił matkę – umarła na gruźlicę, którą przekazała także synowi. August był wychowywany według dworskich manier i zwyczajów. Z biegiem czasu odkrywał jednak w swoim sercu tęsknotę, której to życie nie zaspokajało. Znaczącą rolę w duchowym rozwoju świętego miał Józef Kalinowski, który przez trzy lata był jego wychowawcą. Młody książę zachwycił się życiem św. Stanisława Kostki oraz św. Alojzego Gonzagi. Decydującym momentem było spotkanie z ks. Bosko. Od tej chwili dążył do tego, by zostać salezjaninem. Obawy ks. Bosko, czy może go przyjąć, spowodowane słabym zdrowiem i pochodzeniem książęcym, ustały po wyraźnym poleceniu ze strony Ojca Świętego. Wbrew silnym protestom rodziny August został salezjaninem i po czasie formacji przyjął święcenia kapłańskie. Jednak gruźlica nie ustępowała, zabierając mu siły. Zmarł młodo, zaledwie rok po święceniach. O tym ostatnim etapie jego życia kardynał Cagliero wypowiedział się w następujących słowach: „Nie należał on już do tego świata! Jego zjednoczenie z Bogiem, doskonałe przyjęcie woli Bożej w postępującej chorobie, pragnienie dostosowania się do Jezusa Chrystusa w cierpieniach i smutkach, czyniły go heroicznym w cierpliwości, spokojnym w duchu, oraz niezłomnym, nie tyle w bólu, co w miłości Boga”.