Żył w latach 1880-1951. Urodził się we Włoszech. Z powodu wielkiej biedy w roku 1897 rodzina wyemigrowała do Argentyny, gdzie zamieszkała na terenie parafii prowadzonej przez salezjanów. Artemides, poznając ich życie, zapragnął zostać jednym z nich. Rozpoczął aspirantat, ucząc się z zapałem, by nadrobić czas, który jako dziecko musiał przeznaczać na pracę. Został skierowany przez przełożonych do opieki nad młodym kapłanem, chorym na gruźlicę. Ten krótki etap jego życia okazał się znaczący i zadecydował o wszystkim, co wydarzyło się potem. Artemides zaraził się gruźlicą i zostali wysłani przez przełożonych do Viedmy. Tam znajdował się szpital misyjny prowadzony przez księdza Evarisio Garrone. Lekarz i chory wspólnie prosili Maryję o łaskę uzdrowienia. Artemides obiecał, że jeśli tę łaskę otrzyma, resztę swojego życia poświęci na opiekę nad chorymi. I tak też się stało. Wyzdrowiał i już do końca wszystkie swoje siły oddał dla chorych. Nie mogąc przyjąć święceń kapłańskich, został koadiutorem. Służył chorym w Viedmie, najpierw pomagając ks. Garrone, a po jego śmierci przejmując odpowiedzialność za szpital. W chorych autentycznie widział Jezusa. Zwracał szczególną uwagę na tych najbiedniejszych, pomagając wszystkim, niezależnie od tego, czy mogli czymś się odwdzięczyć, czy też nie. Odwiedzał potrzebujących w ich domach, zwłaszcza w slumsach na przedmieściach okolicznych miejscowości. Całym swoim życiem dawał świadectwo prawdziwej miłości chrześcijańskiej. Zachowały się wspomnienia niewierzących, którzy uwierzyli w istnienie Boga, właśnie patrząc na życie tego niezwykłego koadiutora. Zmarł otoczony osobami kochającymi go i wdzięcznymi za jego trud.