Żyła w latach 1904-1955 w Portugalii. Była jedną z największych mistyczek XX wieku. W wieku 14 lat, w Wielką Sobotę 1918 r., przeżyła tragiczny wypadek, który zadecydował o jej dalszym życiu. Chroniąc się przed gwałtem, wyskoczyła z okna. Uszkodziła sobie kręgosłup, czego skutkiem był postępujący paraliż. Od roku 1925 aż do śmierci pozostała w łóżku. Przez 30 lat trwającego cierpienia przechodziła różne etapy. Początkowo gorąco prosiła Maryję o cud uzdrowienia. Potem zrozumiała, że łaską wyproszoną jej przez Matkę Bożą było pogodzenie się z cierpieniem, a następnie wręcz pragnienie go. Wypływało ono z wielkiej miłości do Jezusa, narastającej z czasem w jej sercu. Podczas choroby przeżyła mistyczne zaślubiny z Nim. Szczególne nabożeństwo żywiła do Jezusa obecnego w Eucharystii. Przez ostatnich 13 lat życia nic nie jadła, żyła tylko dzięki Eucharystii. Na prośbę Jezusa co tydzień w piątek – w sumie 182 razy – przez 3,5 godziny przeżywała Jego mękę. Pan Jezus za jej pośrednictwem polecił, by papież poświęcił świat Niepokalanemu Sercu Maryi, co ostatecznie stało się w roku 1942. Od pewnego momentu dyktowała swoje przeżycia duchowe i słowa, które kierował do niej Jezus. Za radą kierownika duchowego, salezjanina, została Współpracownicą Salezjańską. Ofiarowała swe cierpienia i modlitwy także za ludzi młodych. Wiele osób przychodziło do niej po radę, a ona – pomimo cierpienia – przyjmowała ich, rozmawiała, interesowała się ich problemami, a zwłaszcza życiem duchowym. Umierając, powiedziała: „Jestem szczęśliwa, bo idę do Nieba”.