Za nami spotkanie na Jasnej Górze i czuwanie przed obrazem Jasnogórskiej Wspomożycielki i Patronki naszej Inspektorii z okazji rocznicy 100-lecia przybycia do Polski pierwszych sióstr salezjanek. 5 listopada minęło dokładnie 100 lat. Ta data zgromadziła w domu Matki siostry z obu polskich inspektorii ze współpracownikami, przyjaciółmi i młodzieżą, w liczbie ponad 300 osób.
Z tej okazji s. Iwona Szymanik, wikaria inspektorialna, udzieliła wywiadu Radiu Jasna Góra.
Przez cały rok towarzyszyło nam wielkie dziękczynienie za dar naszego Zgromadzenia, za udzielone łaski, za dar naszego powołania i życia dla zbawienia młodych. Przybyłyśmy na Jasną Górę z sercami przepełnionymi przeżyciami Roku Jubileuszowego, by dziękować, uwielbiać, zawierzać siebie, naszą przyszłość i tych, których kochamy, którzy są nam powierzeni.
Modlitwę rozpoczęłyśmy Apelem Jasnogórskim, podczas którego s. Iwona Szymanik w imieniu obu polskich inspektorii wypowiedziała słowa dziękczynienia wobec dobrego Boga.
Staję przed Tobą, Maryjo, w imieniu wszystkich sióstr salezjanek,
w dniu, w którym przypada setna rocznica przyjazdu pierwszej grupy sióstr do Polski na czele z Matką Laurą Meozzi.
Przyjechały z Włoch i osiadły na północnym wschodzie naszego kraju, w miejscowości Różanystok.
Były wśród nich 3 Polki i 3 Włoszki.
Pamiętasz, Maryjo, ubóstwo tamtych dni powojennych, chłód i mróz, który przywitał Twoje córki, przybyłe z gorącej Italii do kraju okrytego śniegiem, by dzielić rany niepodległej Polski i przynieść jej najcenniejszy dar nadziei, jakim jest wychowanie.
Przybyły jak pierwsi uczniowie, bez trzosa, ale z darem pokoju, którym dzieliły się ze spotkanymi osobami. Ten pokój pozwolił im przetrwać trudny czas oczekiwania na dzieci, sieroty – ofiary I wojny światowej, które przybyły do Różanegostoku dopiero po kilku miesiącach.
80 dzieci, dziewcząt i chłopców, w większości bez butów,
w płaszczach sięgających do kolan lub do stóp.
Obdarci i wychudzeni. Dzieci ulicy, często bezimienne.
To dla nich rozpoczęła się salezjańska misja Córek Maryi Wspomożycielki w naszej Ojczyźnie, pozbawionej wówczas wystarczającej ilości szkół i instytucji wychowawczych, odznaczającej się wysokim poziomem analfabetyzmu.
Ta misja trwa do dzisiaj, Maryjo, tylko „kolory ubóstwa” się zmieniły. Nie rażą tak dotkliwie naszych oczu, jak powojenne ubrania. A jednak sięgają głębiej niż materialny brak, dotykają duszy, która straciła smak życia „na ziemi i w niebie”.
Jasnogórska Wspomożycielko, jak Twój syn, św. Jan Bosko, jak Twoje córki – św. Maria Dominika Mazzarello i czcigodna Matka Laura Meozzi, stajemy przed Tobą, by powierzyć Ci młodych Polaków i Polki. Znamy ich twarze z naszych przedszkoli, szkół i oratoriów, z domów, z boisk i z ulic. Pragniemy, by żyli w radości i w łasce. Dostrzegamy jednak, razem z Tobą, jak na weselu w Kanie, że stągwie ich życia bywają puste, a napięcie „rodzącego się braku” narasta.
Razem z Tobą patrzymy w stronę Jezusa i w głąb naszej stuletniej historii, która nie raz naznaczona była niepewnością i brakiem. Jesteśmy świadkami tylu cudów, które On dokonał. Maryjo, niech nowe stulecie będzie Jego czasem, aby świat odzyskał radość dziecięcego śmiechu i młodzieńczego entuzjazmu.
Prosimy o to razem z naszymi współpracownikami:
z wychowawcami i rodzicami, z animatorami i wolontariuszami,
z dobrodziejami i naszymi rodzinami. Niech tak się stanie dzięki Twoje bezpośredniej interwencji.
Czas do północy wypełniła modlitwa animowana przez siostry z inspektorii wrocławskiej, różaniec z rozważaniami s. Aleksandry Bartoszewskiej, misjonarki, oraz modlitwa osobista. O godzinie 24.00 rozpoczęła się Eucharystia, której przewodniczył ks. Jerzy Mikuła SDB, magister Nowicjatu Towarzystwa Salezjańskiego z Kopca. Intencja Mszy świętej była następująca: Z wdzięcznością za 150 lat istnienia Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki i za 100 lat obecności w Polsce, z prośbą, aby Pan na nowo posłał nasze wspólnoty wychowawcze, razem z Maryją tam, gdzie młodym brakuje prawdziwego Życia i radości Ewangelii.
Na koniec wypowiedziałyśmy wspólnie akt zawierzenia przygotowany przez s. Iwonę Szymanik.
O Maryjo Wspomożycielko,
tak jak nasz Ojciec, Ksiądz Bosko,
który razem z chłopcami z Oratorium
zawierzył Ci swoje życie,
tak i my przychodzimy,
by powierzyć Ci wszystko:
naszą przeszłość, teraźniejszość i przyszłość,
z wiarą, że Twoja pomoc i opieka
uzdolni nas do życia tym charyzmatem,
który narodził się jako odpowiedź zbawcza
na głębokie oczekiwania mlodzieży.
Jasnogórska Wspomożycielko,
stań razem z nami przed Jezusem,
Twoim Synem i Odwiecznym Słowem.
Niech dzięki Twojej bezpośredniej interwencji
Chrystus dokona w nas cudu przemiany,
dotykając naszych oczu,
by dostrzegały cierpienie dzieci i młodzieży;
dotykając naszych uszu,
by słyszały krzyk ich serca;
dotykając naszych dłoni,
by służyły tym, którzy są ubodzy.
Maryjo, bądź Matką naszych wspólnot i rodzin,
abyśmy od Ciebie uczyli się łagodności i miłości,
która jest siłą
duchowych córek i synów Księdza Bosko
w pozyskiwaniu przyjaciół dla Królestwa Bożego.
Bądź nam Przewodniczką,
abyśmy w nowym Stuleciu,
poruszeni przykładem życia
św. Marii Dominiki Mazzarello i Matki Laury Meozzi,
przekraczali granice tego, co niemożliwe,
w służbie dzieciom i młodzieży.
Niepokalana Dziewico,
wypraszaj nam dar nowych powołań,
aby Twoje dzieło rosło i rozwijało się
dla większej chwały Bożej i zbawienia świata.
Maryjo, wszystko z Tobą, przez Ciebie i dla Ciebie. Amen.
