Żył w latach 1811-1860 we Włoszech. Pochodził z Castelnuovo. Po ukończeniu szkoły wstąpił do seminarium turyńskiego i pozostał w tym mieście już do końca życia. Po święceniach związał się z Konwiktem Kościelnym św. Franciszka z Asyżu – miejscem, w którym młodzi księża pogłębiali swoją formację. Był tam najpierw kierownikiem duchowym, a potem rektorem. Bożym paradoksem jego życia był fakt, iż nie opuszczając Turynu miał ogromny wpływ na księży całej diecezji. W czasach rewolucji i wrogości wobec chrześcijaństwa odnawiał życie duchowe swoich braci poprzez to, jaki był i w jaki sposób żył. Jego głównym narzędziem oddziaływania było kierownictwo duchowe. Ważne miejsce w jego sercu zajmowali także ubodzy. Odwiedzał najbiedniejsze dzielnice Turynu, chodził do więzień, gdzie spowiadał i towarzyszył skazanym na śmierć. Ks. Cafasso wywarł znaczący wpływ na ks. Bosko, który we „Wspomnieniach Oratorium” napisał o nim: „(…) jeśli uczyniłem w życiu coś dobrego, to zawdzięczam to jemu”.  

Żył w latach 1842-1915 we Włoszech. Gdy jako dziecko po przyjęciu I komunii świętej poszedł samotnie w góry, aby się pomodlić, miał widzenie niezwykłej Pani, która pokazała mu przyszłe pole jego pracy, mówiąc: „Gdy już będziesz dorosły, zrobisz to wszystko dla biednych”. Te słowa pozostały do końca życia w sercu Alojzego i stały się jego drogowskazem. Wstąpił do seminarium i został kapłanem w czasach bardzo nieprzychylnych dla wiary katolickiej. Prześladowany przez władze, przenoszony był wciąż z miejsca na miejsce. Wszędzie zakładał różnego rodzaju dzieła miłosierdzia dla biednych. W tym czasie poznał św. Jana Bosko i przez pewien czas pomagał mu pracując w Oratorium. Nieustanne wygnania doprowadziły go do Como, gdzie objął prowadzenie szpitaliku. Stworzył w nim miejsce schronienia dla osób niepełnosprawnych i chorych psychicznie. Dzieło okazało się bardzo potrzebne, do tego stopnia, że tym razem zostało zaakceptowane przez władze. W celu utrzymania ciągłości tej pracy Alojzy założył 2 zgromadzenia zakonne: żeńskie Córek Miłości od Opatrzności i męskie Sług Miłości. Obecnie guanellianie są obecni w 20 krajach na 4 kontynentach. 

Żył w latach 1873-1930. Urodził się we Włoszech. Jako młody chłopiec trafił do szkoły prowadzonej przez Salezjanów i tam postanowił zostać jednym z nich. W roku 1906 został członkiem pierwszej salezjańskiej ekspedycji misyjnej skierowanej do Chin. Tam poświęcił się całkowicie pracy wśród miejscowej ludności, zajmując się przede wszystkimi chińskimi sierotami, udzielając pomocy biednym i rannym na skutek zamieszek rewolucyjnych. Ksiądz Alojzy pomimo prześladowań Kościoła ze strony państwa, gorliwie działał na rzecz rozwoju misji. Z czasem Stolica Apostolska podniosła misję do rangi wikariatu apostolskiego, a ks. Versiglia otrzymał sakrę biskupią. Zginął śmiercią męczeńską wraz ze współbratem ks. Kalikstem Caravario podczas podróży wizytacyjnej, stając w obronie dziewcząt chińskich. 

Żył w latach 1903-1930. Urodził się we Włoszech. Jako chłopiec uczęszczał do oratorium, a potem do szkoły salezjańskiej. Tam zrodziło się jego powołanie kapłańskie i misyjne. Wcześnie wstąpił do nowicjatu. Mając zaledwie 21 lat wyjechał jako kleryk na misje do Chin. Wyjeżdżając przeczuwał, że zginie śmiercią męczeńską. W Chinach całkowicie oddał się pracy wśród ubogich, zwłaszcza sierot i innych osób, które ucierpiały na skutek rozruchów rewolucyjnych. Na misjach przyjął sakrament kapłaństwa. Odznaczał się gorliwością, głębokim życiem wewnętrznym, czystością i szlachetnością. Zginął śmiercią męczeńską wraz z biskupem Alojzym Versiglia, któremu towarzyszył podczas podróży wizytacyjnej. Obydwaj kapłani stanęli w obronie dziewcząt chińskich. Zachowały się listy Kaliksta do matki, które są bardzo ciekawym świadectwem jego życia wewnętrznego.

Żył w latach 1828-1900 we Włoszech. Pochodził z bogatej turyńskiej rodziny. Otrzymał dobre wykształcenie i wychowanie. We wczesnym dzieciństwie stracił ojca, co w znaczący sposób wpłynęło na kształtowanie się jego wrażliwości. Jako młody człowiek przeżył kryzys duchowy, który doprowadził go do nawrócenia oraz do rozeznania powołania kapłańskiego. Po święceniach pracował w Turynie. Widział wielu ludzi pogrążonych w nędzy zarówno materialnej, jak i moralnej. Odwiedzał najbiedniejsze dzielnice i z ojcowskim sercem zajmował się ich mieszkańcami. Z czasem na swojej drodze spotkał ks. Bosko, który powierzył mu kierownictwo Oratorium św. Alojzego. Ks. Murialdo wciąż szukał różnych sposobów na udzielanie pomocy w sposób jak najbardziej skuteczny. Obserwował różne osoby i instytucje, zarówno we Włoszech, jak i za granicą. Zebrane doświadczenie doprowadziło go do założenia licznych dzieł służących robotnikom, a także Zgromadzenia zakonnego pod wezwaniem św. Józefa (józefitów). Zmarł wyczerpany pracą, otoczony wychowankami i duchowymi synami.

Żył w latach 1842-1857 we Włoszech. Jako mały chłopiec trafił do Oratorium ks. Bosko. Pomiędzy chłopcem a jego nowym wychowawcą natychmiast zawiązała się nić porozumienia. Dominik bardzo dobrze odczytywał słowa i działania Jana Bosko, starając się jak najgorliwiej podążać za jego wskazaniami. Z czasem w jego sercu zrodziło się głębokie pragnienie świętości. Realizował je tak, jak był tego uczony w salezjańskiej szkole: poprzez radość, dobre spełnianie swoich obowiązków i niesienie pomocy kolegom. Bardzo pokochał Matkę Bożą. Założył w Oratorium Towarzystwo Niepokalanej, poprzez które szerzył wśród kolegów nabożeństwo do Maryi oraz zachęcał do dbania o czystość serca. Otrzymał od Pana Boga nadzwyczajne dary – między innymi dar ekstazy i kontemplacji, a także znajomość rzeczy, których nie mógł wiedzieć z żadnego innego źródła. Dzięki tym łaskom pomógł wielu osobom – także swojej mamie, która rodząc dziecko znajdowała się w ciężkim stanie. Została cudownie uzdrowiona dzięki modlitwie swojego syna. Z tego powodu, pomimo iż zmarł w wieku 15 lat, jest patronem matek w stanie błogosławionym oraz małżeństw starających się o potomstwo. Patronuje również ministrantom, dzieciom i młodzieży.

Żył w latach: 1815-1888. To genialny wychowawca, „Ojciec i Nauczyciel” młodzieży, pisarz i publicysta, założyciel zgromadzeń zakonnych, twórca systemu wychowania zwanego prewencyjnym (uprzedzającym); to jeden z tych świętych, którzy na stałe zapisali się w historii Kościoła i świata. Poświęcił swoje życie ubogim chłopcom. Tworzył dla nich miejsca, w których mogli się uczyć, pracować, otrzymać pomoc potrzebną dla duszy i dla ciała. Na tej drodze nie zrażał się żadnymi przeciwnościami, niezmiennie ufając Bogu i szukając wciąż nowych sposobów działania. Jednym z nich były pisane przez niego i wydawane książki i prasa. Obdarzony był wieloma darami nadprzyrodzonymi, którymi posługiwał się dla dobra dusz.

Święty Jan Bosko jest patronem m.in. młodzieży, studentów, uczniów, młodych robotników i rzemieślników, redaktorów i wydawców. 

Żyła we Włoszech w latach 1837-1881. Współzałożycielka i pierwsza przełożona Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Pochodziła z prostej, ubogiej rodziny. Dzieciństwo i młodość spędziła, pomagając rodzicom w pracy w winnicy i w gospodarstwie. Tak jak większość dziewcząt w tamtym czasie, nie otrzymała rzetelnego wykształcenia. Jednak jej wrodzona mądrość i inteligencja rozwijały się poprzez wychowanie rodziców i kierownictwo duchowe ks. Pestarino. Od wczesnych lat cechowało ją ogromne pragnienie bliskości Boga, które pielęgnowała poprzez wytrwałą modlitwę. Przełomowym momentem w życiu Marii Dominiki był tyfus, którym się zaraziła, pielęgnując chorych. Wyzdrowiała, ale już nigdy nie odzyskała wcześniejszych sił fizycznych. Jednak od tego czasu jeszcze bardziej zawierzyła swoje życie Bogu, który rozpalił w niej pragnienie opieki nad ubogimi dziewczętami. Spotkanie ze św. Janem Bosko było kolejnym krokiem, który doprowadził do tego, że została współzałożycielką Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Odznaczała się głębokim zawierzeniem Maryi, mądrością, miłością wychowawczą, którą otaczała zarówno siostry, jak i dziewczęta. Jej świętość była prosta, dotykająca spraw codziennych i zwykłych, przemieniająca życie.

Żył w latach 1889-1936 w Hiszpanii. W wieku 16 lat wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego, otrzymał święcenia kapłańskie w roku 1918. Pracował w różnych miejscach Hiszpanii, głównie w kolegiach. Wyróżniał się pobożnością, poświęceniem i zapałem duszpasterskim. Jako dyrektor był przełożonym roztropnym i wyrozumiałym, traktował podopiecznych z ojcowską miłością. Nieustannie pracując nad sobą, uzyskał stałość charakteru, ogromną wyrozumiałość i ducha umartwienia.  Rewolucja, która wybuchła w roku 1936, zastała go jako dyrektora aspirantatu salezjańskiego w Carabanchel Alto (obrzeża Madrytu). Ksiądz Enrico, obserwując już wcześniej to, co dzieje się w Hiszpanii, przygotowywał siebie i swoją wspólnotę na męczeństwo. Gdy do ich domu weszli bojownicy, prosił, by wzięli jego, a innych puścili wolno. Pozwolono odejść aspirantom, natomiast ks. Enrico wraz z ośmioma współbraćmi zostali zamordowani. Kanonizowany wraz z 62 towarzyszami:

o   Felice González Tejedor, kapłan

o   Giovanni Codera Marqués, koadiutor

o   Virgilio Edreira Mosquera, kleryk

o   Paolo Garcia Sánchez, koadiutor

o   Carmelo Giovanni Pérez Rodríguez, subdiakon

o   Teodulo González Fernández, kleryk

o   Tommaso Gil de la Cal, aspirant

o   Federico Cobo Sanz, aspirant

o   Igino de Mata Díez, aspirant

o   Giusto Juanes Santos, kleryk

o   Vittoriano Fernández Reinoso, kleryk

o   Emilio Arce Díez, koadiutor

o   Raimondo Eirín Mayo, koadiutor

o   Matteo Garolera Masferrer, koadiutor

o   Anastasio Garzón González, koadiutor

o   Francesco Giuseppe Martín López de Arroyave, koadiutor

o   Giovanni de Mata Díez, współpracownik świecki

o   Pio Conde Conde, kapłan

o   Sabino Hernández Laso, kapłan

o   Salvatore Fernández Pérez, kapłan

o   Nicola de la Torre Merino, koadiutor

o   Germano Martín Martín, kapłan

o   Giuseppe Villanova Tormo, kapłan

o   Stefano Cobo Sanz, kleryk

o   Francesco Edreira Mosquera, kleryk

o   Emanuele Martín Pérez, kleryk

o   Valentino Gil Arribas, koadiutor

o   Pietro Artolozaga Mellique, kleryk

o   Emanuele Borrajo Míguez, kleryk

o   Dionisio Ullívarri Barajuán, koadiutor

o   Michele Lasaga Carazo, kapłan

o   Luigi Martínez Alvarellos, kleryk

o   Giovanni Larragueta Garay, kleryk

o   Fiorenzo Rodríguez Güemes, kleryk

o   Pasquale de Castro Herrera, kleryk 

o   Stefano Vázquez Alonso, koadiutor

o   Eliodoro Ramos García, koadiutor

o   Giuseppe Maria Celaya Badiola, koadiutor

o   Andrea Jiménez Galera, kapłan

o   Andrea Gómez Sáez, kapłan

o   Antonio Cid Rodríguez, koadiutor

o   Antonio Torrero Luque, kapłan

o   Antonio Enrico Canut Isús, kapłan

o   Michele Molina de la Torre, kapłan

o   Paolo Caballero López, kapłan

o   Onorio Hernández Martín, kleryk

o   Giovanni Luigi Hernández Medina, kleryk

o   Antonio Mohedano Larriva, kapłan

o   Antonio Fernández Camacho, kapłan

o   Giuseppe Limón Limón, kapłan

o   Giuseppe Blanco Salgado, koadiutor

o   Francesco Míguez Fernández, kapłan

o   Emanuele Fernández Ferro, kapłan

o   Felice Paco Escartín, kapłan

o   Tommaso Alonso Sanjuán, koadiutor

o   Emanuele Gómez Contioso, kapłan

o   Antonio Pancorbo López, kapłan

o   Stefano García García, koadiutor

o   Raffaele Rodríguez Mesa, koadiutor

o   Antonio Rodríguez Blanco, kapłan diecezjalny

o   Bartolomeo Blanco Márquez, świecki

o   Teresa Cejudo Redondo, świecka

Żył w latach 1872-1936. Urodził się w Hiszpanii. Jako młody chłopiec spotkał ks. Bosko i kilka lat po tym spotkaniu został salezjaninem – był pierwszym Hiszpanem, który w tym Zgromadzeniu otrzymał sakrament święceń kapłańskich. Początkowo pełnił obowiązki sekretarza Przełożonego Generalnego ks. Filipa Rinaldiego, po czym wysłany został do Ameryki Południowej, gdzie posługiwał jako przełożony Inspektorii peruwiańsko-boliwijskiej. Jego praca stanowiła cenny wkład w rozwój Zgromadzenia na tych terenach. W roku 1925 powrócił do swojej ojczyzny, by podjąć tam obowiązki inspektora. W tym trudnym międzywojennym czasie w Hiszpanii wybuchła rewolucja, a wraz z nią prześladowania Kościoła. W tym czasie zginęło wielu chrześcijan. Spomiędzy członków Rodziny Salezjańskiej zamordowanych zostało: 39 kapłanów, 22 kleryków, 24 koadiutorów, 2 Siostry Salezjanki, 4 Współpracowników Salezjańskich, 3 Aspirantów, 1 świecki współpracownik. Ksiądz José został beatyfikowany wraz z grupą 31 męczenników, wśród których znaleźli się:

o   Antonio Maria Martín Hernández, kapłan

o   Recaredo de los Ríos Fabregat, kapłan

o   Giuliano Rodríguez Sánchez, kapłan

o   Giuseppe Giménez López, kapłan

o   Agostino García Calvo, koadiutor

o   Giovanni Martorell Soria, kapłan

o   Giacomo Buch Canal,  koadiutor

o   Pietro Mesonero Rodríguez, kleryk

o   Giuseppe Otín Aquilué, kapłan

o   Alvaro Sanjuán Canet, kapłan

o   Francesco Bandrés Sánchez, kapłan

o   Sergio Cid Pazo, kapłan

o   Giuseppe Batalla Parramó, kapłan

o   Giuseppe Rabasa Bentanachs, koadiutor

o   Gil Rodicio Rodicio, koadiutor

o   Angelo Ramos Velázquez, koadiutor

o   Filippo Hernández Martínez, kleryk

o   Zaccaria Abadía Buesa, kleryk

o   Giacomo Ortiz Alzueta, koadiutor

o   Saverio Bordas Piferrer, kleryk

o   Felice Vivet Trabal, kleryk

o   Michele Domingo Cendra, kleryk

o   Giuseppe Caselles Moncho, kapłan

o   Giuseppe Castell Camps, kapłan

o   Giuseppe Bonet Nadal, kapłan

o   Giacomo Bonet Nadal, kapłan

o   Alessandro Planas Saurí, współpracownik świecki

o   Eliseo García García, koadiutor

o   Giulio Junyer Padern, kapłan

o   María Carmen Moreno Benítez, salezjanka

o   María Amparo Carbonell Muñoz, salezjanka

Żył w latach 1911-1942 w Polsce. Jako młody chłopiec był uczniem salezjańskiej szkoły w Oświęcimiu. Po jej ukończeniu wstąpił do nowicjatu i w roku 1938 otrzymał święcenia kapłańskie. Pracował w Krakowie, gdzie pełnił obowiązki sekretarza inspektorialnego, posługiwał w parafii, zajmował się ubogimi chłopcami. W 1941 roku wraz z innymi salezjanami został aresztowany. Po miesięcznych torturach w więzieniu w Krakowie został przewieziony do obozu Auschwitz. Jak mówią świadectwa współwięźniów, ks. Józef także w tych tragicznych warunkach czerpał siłę z nabożeństwa do Maryi, z Eucharystii oraz z głębokiej wiary. W tajemnicy sprawował Mszę św., rozgrzeszał współwięźniów, podtrzymywał innych na duchu. Konsekwencją takiej postawy były prześladowania ze strony obozowych kapo, które wzmogły się po tym, jak – pomimo rozkazu – nie podeptał różańca. Pomimo bestialstwa prześladowców ks. Józef nieustannie wybaczał im i modlił się za nich. Zginął 03.07.1942 r. utopiony w fekaliach.

Żył w latach 1915-1969 na Słowacji. Był pierwszym z dziesięciorga dzieci. W wieku 10 lat ciężko zachorował. Uzdrowiony cudownie przez Maryję, obiecał, że już zawsze będzie Jej synem. W tym samym czasie poznał Salezjanów i zrodziło się w nim pragnienie, by swoją obietnicę spełnić w tym zgromadzeniu. Było ono na tyle silne, że chłopiec za wszelką cenę dążył do tego, by je zrealizować. Po dwóch latach starań udało mu się przekonać rodzinę oraz Salezjanów i rozpocząć naukę. Po okresie formacji w roku 1940 otrzymał święcenia kapłańskie w Turynie. Odbywając formację zakonną i kapłańską, jednocześnie studiował. W tym samym roku wrócił do swojej ojczyzny. Tam posługiwał jako nauczyciel, duszpasterz oraz kapelan jednego ze zgromadzeń żeńskich. Po zakończeniu II wojny światowej na Słowacji zapanował reżim komunistyczny. Kiedy w roku 1950 władze zamknęły wszystkie męskie klasztory, a zakonników umieściły w specjalnych obozach, salezjanie podjęli decyzję o ratowaniu powołań poprzez nielegalną deportację za granicę. Ksiądz Zeman był jednym z odpowiedzialnych za tę akcję. Przeprowadził dwie grupy kleryków do Włoch. Podczas organizowania trzeciej wyprawy został aresztowany. Poddany torturom fizycznym i psychicznym, po ciężkim śledztwie skazany został na 25 lat pozbawienia wolności, konfiskatę mienia oraz utratę praw obywatelskich. W roku 1964 został warunkowo zwolniony z więzienia. Nie odzyskał jednak pełnej wolności, gdyż wciąż był śledzony, miał ograniczone prawa – zarówno jako obywatel, jak i jako kapłan. Tortury, ciężkie warunki i roboty w więzieniu zniszczyły jego zdrowie – ks. Tytus umarł po 5 latach od wyjścia na wolność. Przed śmiercią przebaczył wszystkim oprawcom. Część z nich nawróciła się – między innymi sędzia, który skazał go na więzienie. Publicznie przyznał się on do winy i prosił o przebaczenie.

Żył w latach 1886-1905. Urodził się w Patagonii, w Argentynie. Był synem ostatniego wielkiego wodza Indian Araucana. Zgodnie z planami ojca miał być jego spadkobiercą. W wieku 11 lat został wysłany do Buenos Aires, do kolegium salezjańskiego. Pragnął zdobyć wykształcenie, by potem służyć swojemu ludowi. Jednak poznając coraz bardziej życie Salezjanów, w wieku 17 lat wstąpił jako kandydat do Zgromadzenia. Z powodu słabego zdrowia został wysłany do Rzymu, by kontynuować formację w warunkach bardziej sprzyjających zdrowiu. Zefferino obrał sobie za szczególnego patrona św. Dominika Savio. Był jego wiernym naśladowcą. Tak jak on pomagał innym stawać się lepszymi poprzez swój przykład życia zwykłego i prostego, ale przeżywanego z wielka miłością. Stał się przykładem pobożności i solidności w wykonywaniu obowiązków. Jeden ze współbraci wspominał, jak Zefferino robił znak krzyża – dokładnie i z wielką uwagą – tak gorliwie, że także ci, którzy na niego patrzyli, starali się robić tak samo. Ktoś nawet powiedział, że stała się rzecz odwrotna – teraz Indianin ewangelizuje białych. Niestety, zachorował na gruźlicę, która nie rozpoznana w porę, doprowadziła go do śmierci. Zmarł w wieku 19 lat, w opinii świętości.

Żył w latach 1842-1912 w Polsce. W rodzinie otrzymał staranne wychowanie religijne. Podczas nauki w gimnazjum przeżył kryzys wiary, który jednak przezwyciężył i po ukończeniu nauki wstąpił do seminarium. W jego sercu wciąż żywe było pragnienie oddania się wychowaniu dzieci i młodzieży, zwłaszcza najbiedniejszych. Z tego powodu po święceniach podjął studia pedagogiczne. Czując powołanie do życia konsekrowanego, w roku 1895 wyjechał do Włoch, gdzie po odbyciu nowicjatu złożył śluby zakonne jako salezjanin. Odmienny klimat i surowe życie sprawiły, że zachorował na gruźlicę. Pomimo ciężkiego przebiegu choroby udało mu się wyzdrowieć. W 1892 r. powrócił do Polski, gdzie został proboszczem w Miejscu Piastowym. Od razu rozpoczął tam pracę z ubogą młodzieżą, organizując ją na wzór placówek salezjańskich. Odznaczał się wielką miłością do Boga i do bliźniego, zwłaszcza do najuboższych. W celu kontynuacji rozpoczętej pracy założył Zgromadzenia św. Michała Archanioła: gałąź męską i gałąź żeńską. Zmarł wyczerpany pracą, w opinii świętości.

Żył w latach 1914-1952 na Węgrzech. Był to czas bardzo trudny dla jego ojczyzny, co zaważyło na losach życia błogosławionego. Urodził się w rodzinie chrześcijańskiej, w której wiara autentycznie przenikała życie i nadawała mu kierunek. Stefan od dzieciństwa chętnie opiekował się młodszymi, organizował im zabawy, spędzał z nimi czas – po to, by pomagać im w dążeniu do dobra. Ukończył studia z metalurgii. Stopniowo odkrył powołanie do życia konsekrowanego jako salezjanin. W roku 1936 rozpoczął aspirantat. Jego droga do złożenia ślubów zakonnych była długa, przerywana obowiązkową służbą wojskową z powodu trwającej wojny. Jednak nawet w koszarach wojskowych Stefan był oparciem dla innych i pomagał im wytrwać w dobrym, organizując coś w rodzaju oratorium. Po wojnie – już jako koadiutor – zaczął gorliwą pracę na rzecz społeczeństwa, wyniszczonego materialnie i moralnie. Jednak na Węgrzech rozpoczęły się czasy komunizmu, a wraz z nimi prześladowania Kościoła. Tak jak inni współbracia, musiał się ukrywać. W roku 1952 został aresztowany i zamordowany.

Kolokacja relikwii

Żył w latach 1858-1893. Urodził się w Paryżu, gdzie jego rodzina przebywała na wygnaniu, z powodu trwających w Polsce rozbiorów. Był synem księcia Władysława i Marii Amparo, córki królowej Hiszpanii. Według zamierzeń ludzkich miał w przyszłości stanąć na czele narodu polskiego. Bardzo szybko stracił matkę – umarła na gruźlicę, którą przekazała także synowi. August był wychowywany według dworskich manier i zwyczajów. Z biegiem czasu odkrywał jednak w swoim sercu tęsknotę, której to życie nie zaspokajało. Znaczącą rolę w duchowym rozwoju świętego miał Józef Kalinowski, który przez trzy lata był jego wychowawcą. Młody książę zachwycił się życiem św. Stanisława Kostki oraz św. Alojzego Gonzagi. Decydującym momentem było spotkanie z ks. Bosko. Od tej chwili dążył do tego, by zostać salezjaninem. Obawy ks. Bosko, czy może go przyjąć, spowodowane słabym zdrowiem i pochodzeniem książęcym, ustały po wyraźnym poleceniu ze strony Ojca Świętego. Wbrew silnym protestom rodziny August został salezjaninem i po czasie formacji przyjął święcenia kapłańskie. Jednak gruźlica nie ustępowała, zabierając mu siły. Zmarł młodo, zaledwie rok po święceniach. O tym ostatnim etapie jego życia kardynał Cagliero wypowiedział się w następujących słowach: „Nie należał on już do tego świata! Jego zjednoczenie z Bogiem, doskonałe przyjęcie woli Bożej w postępującej chorobie, pragnienie dostosowania się do Jezusa Chrystusa w cierpieniach i smutkach, czyniły go heroicznym w cierpliwości, spokojnym w duchu, oraz niezłomnym, nie tyle w bólu, co w miłości Boga”.

Żyła w latach 1904-1955 w Portugalii. Była jedną z największych mistyczek XX wieku. W wieku 14 lat, w Wielką Sobotę 1918 r., przeżyła tragiczny wypadek, który zadecydował o jej dalszym życiu. Chroniąc się przed gwałtem, wyskoczyła z okna. Uszkodziła sobie kręgosłup, czego skutkiem był postępujący paraliż. Od roku 1925 aż do śmierci pozostała w łóżku. Przez 30 lat trwającego cierpienia przechodziła różne etapy. Początkowo gorąco prosiła Maryję o cud uzdrowienia. Potem zrozumiała, że łaską wyproszoną jej przez Matkę Bożą było pogodzenie się z cierpieniem, a następnie wręcz pragnienie go. Wypływało ono z wielkiej miłości do Jezusa, narastającej z czasem w jej sercu. Podczas choroby przeżyła mistyczne zaślubiny z Nim. Szczególne nabożeństwo żywiła do Jezusa obecnego w Eucharystii. Przez ostatnich 13 lat życia nic nie jadła, żyła tylko dzięki Eucharystii. Na prośbę Jezusa co tydzień w piątek – w sumie 182 razy – przez 3,5 godziny przeżywała Jego mękę. Pan Jezus za jej pośrednictwem polecił, by papież poświęcił świat Niepokalanemu Sercu Maryi, co ostatecznie stało się w roku 1942. Od pewnego momentu dyktowała swoje przeżycia duchowe i słowa, które kierował do niej Jezus. Za radą kierownika duchowego, salezjanina, została Współpracownicą Salezjańską. Ofiarowała swe cierpienia i modlitwy także za ludzi młodych. Wiele osób przychodziło do niej po radę, a ona – pomimo cierpienia – przyjmowała ich, rozmawiała, interesowała się ich problemami, a zwłaszcza życiem duchowym. Umierając, powiedziała: „Jestem szczęśliwa, bo idę do Nieba”.

Żył w latach 1880-1951. Urodził się we Włoszech. Z powodu wielkiej biedy w roku 1897 rodzina wyemigrowała do Argentyny, gdzie zamieszkała na terenie parafii prowadzonej przez salezjanów. Artemides, poznając ich życie, zapragnął zostać jednym z nich. Rozpoczął aspirantat, ucząc się z zapałem, by nadrobić czas, który jako dziecko musiał przeznaczać na pracę. Został skierowany przez przełożonych do opieki nad młodym kapłanem, chorym na gruźlicę. Ten krótki etap jego życia okazał się znaczący i zadecydował o wszystkim, co wydarzyło się potem. Artemides zaraził się gruźlicą i zostali wysłani przez przełożonych do Viedmy. Tam znajdował się szpital misyjny prowadzony przez księdza Evarisio Garrone. Lekarz i chory wspólnie prosili Maryję o łaskę uzdrowienia. Artemides obiecał, że jeśli tę łaskę otrzyma, resztę swojego życia poświęci na opiekę nad chorymi. I tak też się stało. Wyzdrowiał i już do końca wszystkie swoje siły oddał dla chorych. Nie mogąc przyjąć święceń kapłańskich, został koadiutorem. Służył chorym w Viedmie, najpierw pomagając ks. Garrone, a po jego śmierci przejmując odpowiedzialność za szpital. W chorych autentycznie widział Jezusa. Zwracał szczególną uwagę na tych najbiedniejszych, pomagając wszystkim, niezależnie od tego, czy mogli czymś się odwdzięczyć, czy też nie. Odwiedzał potrzebujących w ich domach, zwłaszcza w slumsach na przedmieściach okolicznych miejscowości. Całym swoim życiem dawał świadectwo prawdziwej miłości chrześcijańskiej. Zachowały się wspomnienia niewierzących, którzy uwierzyli w istnienie Boga, właśnie patrząc na życie tego niezwykłego koadiutora. Zmarł otoczony osobami kochającymi go i wdzięcznymi za jego trud.

Mianem tym określamy pięciu wychowanków poznańskiego oratorium Salezjanów. Czas ich młodości przypadł na okres II wojny światowej, podczas której nadal aktywnie uczestniczyli w życiu oratorium. Z powodu podejrzeń o przynależność do tajnej organizacji politycznej, zostali aresztowani przez gestapo. Uwięzieni w Forcie VII w Poznaniu, potem przewiezieni do więzień we Wronkach, Berlinie, Zwickau, a następnie do Drezna, gdzie 24 sierpnia zostali zamordowani poprzez zgilotynowanie. Zachowały się wspomnienia współwięźniów oraz listy wysyłane przez chłopców do rodzin, a także świadectwo kapelana towarzyszącego im w ostatnich chwilach życia. Są one świadectwem ich autentycznej postawy wiary, miłości i nadziei, przeżywanych nawet w tak trudnych warunkach. Pomimo tortur fizycznych i psychicznych, głodu i innych cierpień, do końca zachowali spokój i pogodę ducha, dodając otuchy swoim bliskim, ufając Bogu i polecając się opiece Maryi. Beatyfikowani w grupie polskich męczenników II wojny światowej.

Film Poznańska Piątka

Edward Klinik

Urodził się w roku 1919 na terenie Niemiec, gdzie jego rodzice wyjechali w poszukiwaniu pracy. Po powrocie do Polski ukończył Gimnazjum Salezjańskie w Oświęcimiu, gdzie był prezesem Sodalicji Mariańskiej oraz przewodniczącym Samorządu Uczniowskiego. Po powrocie do Poznania trafił do oratorium salezjańskiego. Atmosfera oratorium, oddziaływanie wychowawcze Salezjanów oraz grupa rówieśnicza ukształtowały jego miłość do Boga i Ojczyzny. Edward był utalentowany muzycznie i sportowo. Występował też w oratoryjnych przedstawieniach. Bardzo dojrzały, o głębokiej duchowości, która skrywała się pod zewnętrznym spokojem i cichością. Był ofiarny, chętnie niósł pomoc innym. Cechy te zachował do końca, nawet w warunkach więziennych.

Czesław Jóźwiak

Urodził się w roku 1919 w miejscowości Łażyn koło Bydgoszczy. Do Oratorium trafił w wieku 10 lat. Był bardzo opiekuńczy względem kolegów, odpowiedzialny i ofiarny, przez co zyskał przydomek „Tata”. Był naturalnym animatorem życia oratoryjnego. Lubił opowiadać młodszym kolegom różne ciekawe historie, zaczerpnięte na przykład z przeczytanych książek historycznych. Był pogodny, wesoły, wysportowany. Śpiewał w chórze, lubił występować na scenie. Nauka szkolna nie zawsze przychodziła mu z łatwością. Prowadził głębokie życie duchowe, które dawało mu siłę ducha i spokój. Taki pozostał do końca.

Edward Kaźmierski

Urodził się w roku 1919 w Poznaniu. Gdy miał 4 lata, zmarł jego tata. W wieku 17 lat przerwał naukę i rozpoczął pracę w warsztacie samochodowym, by pomóc matce w utrzymaniu licznej rodziny. Jedna z jego sióstr była niepełnosprawna – był wobec niej bardzo opiekuńczy. Miał zdolności muzyczne – śpiewał w chórze, komponował, grał na skrzypcach i na fortepianie. Znał się na samochodach, dobrze grał w piłkę. Lubił żartować, ale jednocześnie był bardzo odpowiedzialny. Zachował się jego dziennik, z którego możemy dowiedzieć się o wielkiej wrażliwości chłopca, a także o rozmaitych detalach jego życia – na przykład o tym, jak łatwo się zakochiwał, jakie przygody przeżywał w Oratorium lub jakie problemy występowały w jego relacjach z innymi. Eda prosił Maryję Wspomożycielkę o znalezienie dobrej towarzyszki na całe życie. Jego duchowość była prosta, przenikająca codzienne, zwyczajne życie. Duch wiary i poczucie humoru nie opuszczały go do ostatnich chwil.

Franciszek Kęsy

Urodził się w roku 1920 w Berlinie. Niedługo potem rodzice przenieśli się do Poznania. Miał jeszcze czwórkę rodzeństwa. Wychowywał się w domu pełnym ciepła, zawsze otwartym dla gości. W wieku 13 lat trafił do oratorium salezjańskiego. Środowisko które tam odnalazł uzupełniało wychowanie, które otrzymał w domu i pomagało mu dojrzewać. Chętnie grał w oratoryjnych przedstawieniach, śpiewał w chórze Stefana Stuligrosza, pasjonował się sportem. Wiara zajmowała w jego życiu bardzo ważne miejsce. Animował religijnie życie oratorium. Codzienną modlitwę łączył z nawiązywaniem przyjaźni, rozwijaniem zainteresowań i rozmaitymi żartami. Pragnął zostać salezjaninem, w czym niestety przeszkodziło mu słabe zdrowie. Do końca swoich dni, także wtedy, gdy był wieziony i torturowany, zachował wielką wiarę, pokorę wobec swoich słabości i radość ducha.

Jarogniew Wojciechowski

Urodził się w roku 1922 w Poznaniu. Jego ojciec nadużywał alkoholu i gdy Jaroś miał 11 lat, opuścił rodzinę. Odtąd matka sama wychowywała dwójkę dzieci. Przekazała im głęboką wiarę i patriotyzm, które Jarogniew mógł pogłębiać potem w oratorium salezjańskim. Chłopiec miał liczne zainteresowania: występował w przedstawieniach, grał na fortepianie, tworzył nawet własne kompozycje. W oratorium często opiekował się młodszymi kolegami. Problemy materialne rodziny przeszkodziły mu w rozwijaniu talentów i zdobyciu odpowiedniego wykształcenia. Czuł się odpowiedzialny za utrzymanie rodziny – z tego powodu przerwał rozpoczęte gimnazjum i przeniósł się do Miejskiej Szkoły Handlowej, jednocześnie podejmując pracę. Jarogniew był osobą spokojną, mądrą i refleksyjną. Dzięki głębokiemu życiu duchowym taki pozostał aż do męczeńskiej śmierci.

Żył w latach 1918-1946 we Włoszech. Na grobie tego młodego mężczyzny napisano: „Albert Marvelli, robotnik Chrystusa”. Na napis ten złożyło się 28 lat przeżytych w sposób niezwykły. Rodzice przekazali Albertowi głęboką wiarę, praktykowaną także poprzez miłość do ubogich, którzy zawsze obecni byli w domu państwa Marvellich. W wieku 12 lat zaczął uczęszczać do Oratorium salezjańskiego, gdzie angażując się w Akcję Katolicką pogłębiał wartości wyniesione z rodziny. Był chłopcem żywym i energicznym, lubił różnego rodzaju sporty, a zwłaszcza jazdę na rowerze. Jednocześnie w jego sercu wciąż wzrastało pragnienie świętości. Poprzez swoje dobre życie wywierał pozytywny wpływ na rówieśników. Ukończył studia z inżynierii mechanicznej. II woja światowa zmieniła bieg życia Alberta. Wraz z całym włoskim społeczeństwem przeżywał cierpienia, takie jak: śmierć brata na froncie, koszary wojskowe, niepewność, lęk o najbliższych, wywózkę z kraju – z której cudem udało mu się uciec. Dzięki znajomości języka niemieckiego pomógł wielu swoim rodakom. Gdy Rimini – gdzie mieszkał – znalazło się w rękach aliantów, ciężko pracował, by pomóc ludziom poszkodowanym przez wojnę. Zginął nagle, potrącony przez wojskową ciężarówkę. Jego pogrzeb zgromadził wiele osób ze wszystkich grup społecznych, który przyszły go pożegnać z wdzięcznością w sercu. 

Żył w latach 1837-1910 we Włoszech. Urodził się w ubogiej dzielnicy Turynu. Gdy miał 8 lat, zmarł jego ojciec. Chłopiec dzielił losy swoich rówieśników, uczęszczając do szkoły przy fabryce, po której miał jak najszybciej rozpocząć pracę w niej. Przełomowym momentem było poznanie ks. Bosko. Michał znalazł się w świeżo założonym oratorium świątecznym. Święty od razu zobaczył w jego sercu przyszłość i wypowiedział znamienne słowa: „Z tobą będę wszystko dzielił na pół”. Chłopiec bardzo szybko zrozumiał, że ma powołanie do życia kapłańskiego i już mając 15 lat zaczął się do tego przygotowywać. Od tego momentu święty wychowawca powierzał mu coraz poważniejsze odpowiedzialności – od prowadzenia Oratorium, poprzez ojca duchownego Zgromadzenia, dyrektora małego seminarium, odpowiedzialnego za szkoły salezjańskie i jeszcze wiele innych, aż do roli swojego pierwszego następcy. Ks. Rua bardzo dobrze odczytał duchowość salezjańską i system prewencyjny, i doskonale wcielał ją w życie. Dla salezjanów był przede wszystkim przykładem. Bardzo dokładnie wypełniał śluby, zwłaszcza ślub ubóstwa. Żył i pracował tak, jak nauczył go tego ks. Bosko. Osobiście odwiedzał domy, wprowadzał liczne innowacje w dziełach wychowawczych, jednak wciąż pozostając w wierności założycielowi. Zmarł wyczerpany pracą, pozostawiając Zgromadzenie w stanie rozkwitu.   

Żyła w latach 1883-1969. Urodziła się we Włoszech. Jako dziewczynka podczas katechezy usłyszała o misjach. Wtedy w jej sercu odezwało się powołanie misyjne. Wstąpiła do Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Początkowo pracowała we Włoszech. Podczas II wojny światowej skończyła kurs pielęgniarski i niosła pomoc rannym w wyniku działań wojennych. W tym czasie przeżyła powódź, podczas której obiecała Maryi, że jeśli ją uratuje, wyjedzie na misje do trędowatych. Szczęśliwie uratowana, złożyła podanie na misje. Po 7 latach została posłana do Ekwadoru, aby pracować wśród Indian Shuar. Oddała się tej pracy całkowicie. Tubylcy nazwali ją madrecita – czyli mateczka. Przydomek ten najlepiej określa to, czym się zajmowała. Stała się dla nich po prostu matką, do której przychodzili ze wszystkim. Dbała o ich zdrowie, edukację, wychowanie, wszechstronny rozwój. Po 44 latach pracy zginęła w katastrofie samolotu, lecąc na rekolekcje. Miejscowe radio przerwało nadawanie programu, a spiker ogłosił: „Nasza matka, siostra Maria Troncatti, nie żyje.”

„Nie powinniśmy się lękać, ale zaufać Bogu i oddać Mu się całkowicie. On jeden jest zdolny troszczyć się o nas z niezrównaną czułością”

Dowiedz się więcej

Żyła w latach 1902-1977. Urodziła się w Nikaragui. Była córką ministra. Dzieciństwo spędziła, żyjąc dostatnio, a jednocześnie ucząc się od rodziców wrażliwości na ludzką biedę. Wstąpiła do Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Pierwszym miejscem jej pracy było San Jose w Kostaryce. Tam na szeroką skalę rozwinęła działalność na rzecz ubogich. Z kreatywnością i pomysłowością stworzyła cały system pomocy, angażując w to także wielu świeckich. Założyła między innymi specjalną wioskę dla ubogich. Jej praca zakorzeniona była w sercu zjednoczonym z Bogiem. Odznaczała się miłością do Maryi i pobożnością eucharystyczną. Głębokie i niezachwiane zaufanie do Wspomożycielki sprawiło, że przez ręce s. Marii działy się liczne cuda – przede wszystkim uzdrowienia z różnych chorób. Rząd Kostaryki po śmierci nadał jej honorowe obywatelstwo swojego kraju.

Dowiedz się więcej

Maria Carmen Moreno Benitez

Żyła w latach 1885-1936 w Hiszpanii. Pochodziła z rodziny dobrze sytuowanej. Po śmierci ojca matka wraz z pięciorgiem dzieci przeprowadziła się do dziadków. Tam Carmen poznała salezjanów, dzięki czemu narodziło się w niej pragnienie życia zakonnego. Podobnie jak jej starsza siostra, została Córką Maryi Wspomożycielki. W Zgromadzeniu pracowała jako nauczycielka oraz pełniła służbę dyrektorki dzieł i wspólnoty. Była przełożoną s. Euzebii Palomino, która przepowiedziała jej śmierć męczeńską. Gdy w roku 1936 w Hiszpanii wybuchła wojna domowa, rozpoczęło się krwawe prześladowanie chrześcijan. Każdemu z nich groziła śmierć, tylko i wyłącznie z powodu wyznawanej wiary. Siostra Carmen znajdowała się wtedy w Barcelonie. Miała możliwość wraz z całą wspólnotą ocalić życie, wyjeżdżając do Włoch. Postanowiła jednak pozostać z chorą współsiostrą, która z powodu przebytej operacji nie mogła wyjechać. Razem z s. Amparo Carbonell została aresztowana, a następnie rozstrzelana.

Maria Amparo Carbonell Munoz

Żyła w latach 1885-1936 w Hiszpanii. Pochodziła z biednej rodziny. W młodości poznała Córki Maryi Wspomożycielki i zapragnęła zostać jedną z nich. Po ślubach pełniła proste prace – dbała o ogród, hodowała warzywa, sprzątała w domu. Odznaczała się sercem prostym, pokornym i wspaniałomyślnym. Z dyspozycyjnością i serdecznością służyła wspólnocie wszystkim, w czym mogła być pomocna. Gdy w roku 1936 w Hiszpanii wybuchła wojna domowa, rozpoczęło się krwawe prześladowanie chrześcijan. Każdemu z nich groziła śmierć tylko i wyłącznie z powodu wyznawanej wiary. Siostra Amparo znajdowała się wtedy w Barcelonie. Miała możliwość wraz z całą wspólnotą ocalić życie, wyjeżdżając do Włoch. Postanowiła jednak pozostać z chorą współsiostrą, która z powodu przebytej operacji nie mogła wyjechać. Razem z s. Carmen Moreno została aresztowana, a następnie rozstrzelana.

Dowiedz się więcej

Żyła we Włoszech w latach 1847-1908. Jej dzieciństwo było naznaczone wieloma trudnościami i cierpieniem. Z powodu przedwczesnej śmierci ojca już jako mała dziewczynka pomagała matce zarabiać na utrzymanie. Bardzo szybko też zaczęto powierzać jej opiekę nad młodszymi. Nie mając 15 lat, pracowała już jako przedszkolanka, potem także jako nauczycielka, jednocześnie cały czas pogłębiając życie duchowe. W wieku 31 lat wstąpiła do Zgromadzenia Sióstr Salezjanek. Odznaczała się niezwykłą mądrością pedagogiczną, którą służyła przez całe życie, oddając się wychowaniu dzieci i młodzieży. Jej relacje z dziećmi i młodzieżą pełne były autentycznej miłości, która otwierała serca i przemieniała życie wychowanków. W Zgromadzeniu pełniła między innymi funkcję dyrektorki, mistrzyni nowicjatu oraz inspektorki, a także podejmowała rozmaite prace domowe.

Bł. Magdalena Morano jest patronką wychowawców i katechetów.

Oto niektóre z jej wypowiedzi:

„Wstępuje się na wysoką górę doskonałości dzięki stałemu umartwieniu. Także duże domy są wykonane z małych kamieni ułożonych na sobie.”

„Proś o łaskę, by każdego dnia nieść w pokoju twój krzyż.”

„Na sądzie Bożym zdamy sprawę z dobra, które mogliśmy uczynić, a nie uczyniliśmy”.

Żyła w Hiszpanii latach 1899-1935. Pochodziła z bardzo biednej rodziny – ubóstwo było tak wielkie, że czasem – jako dziecko – wraz z ojcem żebrała o jedzenie. Jako młoda dziewczyna poznała Córki Maryi Wspomożycielki i postanowiła zostać jedną z nich. W Zgromadzeniu zajmowała się gotowaniem, pracą na furcie, w ogrodzie, opieką nad małymi dziećmi w oratorium. Codzienne, proste życie przenikała miłość i zaufanie do Boga oraz dziecięca relacja z Maryją, które przemieniały otaczającą ją rzeczywistość. Euzebia otrzymała od Boga nadzwyczajne dary – między innymi przewidziała II wojnę światową oraz męczeńską śmierć swojej przełożonej, s. Carmen Moren Benitez. Ofiarowała życie Bogu w intencji ojczyzny.

Dowiedz się więcej

Modlitwa o łaski za wstawiennictwem s. Euzebii

Boże, Dawco wszelkiego dobra, który udzielasz swojej mądrości małym i pokornym, prosimy Cię, wsław swoją pokorną służebnicę, błogosławioną s. Euzebię Palomino, udziel nam za jej wstawiennictwem łaski… /wymienić, o co się prosi/
O, Panie, prosimy Cię, spraw, aby wiele dusz poszło za wzorem tej heroicznej Córki Maryi Wspomożycielki, wstępując na świetlaną drogę świętości, wskazaną przez św. Jana Bosko i św. Marię Mazzarello lub też pozostając w świecie.

Żyła w latach 1891-1904. Urodziła się w Chile. We wczesnym dzieciństwie straciła ojca. Matka wraz z Laurą i jej młodszą siostrą przeprowadziła się do małej miejscowości w Argentynie w poszukiwaniu pracy. Tam związała się z pewnym bogatym mężczyzną, który w zamian za wspólne życie obiecał jej pomoc finansową. Dziewczynki zostały umieszczone w szkole Sióstr Salezjanek. Dla Laury był to czas wielkiego rozwoju. Chętnie się uczyła, pokochała modlitwę i bardzo szybko zrozumiała, na czym polega salezjańska świętość. Jej piękna i głęboka relacja z Bogiem przemieniała zwykłą codzienność, nadając jej głębszy sens. Podczas przygotowania do I Komunii Świętej Laura zrozumiała, że jej matka żyje w grzechu. Stało się to dla niej powodem wielkiego cierpienia. Za zgodą spowiednika ofiarowała życie za nawrócenie matki. Przebywając w domu podczas wakacji, stała się ofiarą ataków ze strony konkubenta mamy. Uciekając przed jego agresją, przeziębiła się – zachorowała na zapalenie płuc, które stało się przyczyną jej śmierci. Zanim umarła, wyznała swoją tajemnicę matce, która bardzo to przeżyła i postanowiła zmienić życie.

Laura jest patronką rozbitych rodzin i skłóconych małżeństw.

Żył w latach 1856 -1931 we Włoszech. Salezjanin, trzeci po ks. Bosko Przełożony Generalny Zgromadzenia. Pochodził z zamożnej rodziny rolniczej. W młodości spotkał osobiście świętego założyciela i to spotkanie wywarło decydujący wpływ na jego życiu. Zapragnął zostać Salezjaninem – choć wcale nie chciał być księdzem. Sakrament kapłaństwa przyjął tylko dlatego, że tego chciał ks. Bosko. Jednak od tej chwili już nigdy nie zapomniał kim jest i z wielką gorliwością pełnił służbę wobec wiernych. Bardzo szybko został przełożonym w Hiszpanii i w Portugali, gdzie doprowadził Zgromadzenie do stanu rozkwitu. Kolejną posługą była funkcja Prefekta Generalnego, a następnie Generała. Ks. Rinaldi jako pierwszy użył określenia Rodzina Salezjańska – i czuł się ojcem całej tej rodziny. Z sercem prawdziwie braterskim opiekował się Salezjankami, poświęcał szczególną uwagę Byłym Wychowankom Salezjańskim i Pomocnikom Salezjańskim. Założył Ochotniczki ks. Bosko. Jego wielka aktywność apostolska i mądrość wychowawcza wypływały z kontemplacyjnego serca zanurzonego w Bogu. To on odkrył duchowość św. Jana Bosko – do jego czasów postrzegano go przede wszystkim jako wielkiego wychowawcę. Ks. Rinaldi odszedł cicho i spokojnie, umierając nagle podczas czytania książki o ks. Rua.  

Żył w latach 1879-1965. Urodził się we Włoszech. Gdy miał 3 lata, umarł jego ojciec. Z wczesnego dzieciństwa Vincenzo wspominał sytuację, gdy do jego parafii przybył starszy już ks. Bosko. Zapamiętał dobrą i zmęczoną już twarz tego kapłana i słowa mamy: „Vincenzo, popatrz, popatrz, ks. Bosko!”. W wieku 17 lat złożył śluby w Zgromadzeniu Salezjańskim, a 7 lat później przyjął święcenia. Pracował bardzo długo w kolegium w Valsalice jako nauczyciel oraz kompozytor. Wciąż jednak powtarzał Przełożonemu Generalnemu: „Znajdź dla miejsce na misji najbardziej ubogiej, najbardziej męczącej, najbardziej opuszczonej. W życiu wygodnym nie potrafię się odnaleźć”. Jego pragnienie spełniło się, gdy miał 46 lat.  Wtedy został poproszony o przewodniczenie ekspedycji misyjnej do Japonii. Tam pracował przez 40 lat, oddając całe swoje serce Japończykom, którzy również bardzo go pokochali. Dzieło salezjańskie rozrastało się tak szybko, że już po 3 latach utworzono wizytatorię, na czele której stanął ks. Cimatti. Rozwinął apostolat poprzez muzykę i literaturę, zakładając drukarnię i komponując wiele utworów. Pod jego kierunkiem salezjanie założyli wiele dzieł przeznaczonych przede wszystkim dla chłopców najbiedniejszych i najbardziej opuszczonych. W latach 1935-1946 pełnił funkcję Prefekta Apostolskiego, czyniąc wiele dla najuboższych i służąc Japonii w tych trudnych latach wojny. Zmarł otoczony powszechnym szacunkiem i miłością. Gdy po 12 latach od śmierci ekshumowano jego ciało, okazało się, że nie uległo rozkładowi.

Żył w latach 1921-1963 we Włoszech. Od dzieciństwa żywe było w jego sercu pragnienie świętości. Gdy przeczytał książkę o życiu św. Jana Bosko, nabrał przekonania, że chce stać się jednym z członków jego rodziny. Wstąpił do Zgromadzenia Salezjańskiego w wieku 16 lat, a już 4 lata później rozpoczął wykłady z filozofii dla kleryków. Wyróżniał się niezwykłą inteligencją i tym darem służył hojnie innym. Zasłynął szczególnie w roku 1946 z wywodu naukowego broniącego dogmatu o wniebowzięciu NMP. Jego pracę wykorzystał 4 lata później papież Pius XII, ogłaszając uroczyście tą prawdę jako dogmat wiary. Giuseppe nie ograniczał jednak nigdy swojego życia do pracy naukowej. Pozostał zawsze pokorny i cichy, a każdą wolną chwilę poświęcał najuboższym dzieciom i młodzieży. Podczas II wojny światowej zajmował się sierotami wojennymi. Przez całe swoje kapłańskie życie prowadził wykłady dla kleryków. Robił to z niesamowitą jasnością i przejrzystością. Przede wszystkim jednak przekazywał głębię duchowości, podkreślając wartość i rolę kapłaństwa. W roku 1960 wykryto u niego nieuleczalną chorobę. Ostatnie 3 lata życia – lata cierpienia – przeżył w pokoju, cierpliwości i wdzięczności, w każdym momencie będąc świadkiem nieskończonej miłości Boga.

Żył w latach 1873-1943 we Włoszech. Urodził się jako ostatnie z piętnaściorga dzieci. Bardzo szybko rozeznał powołanie do kapłaństwa i już jako dziesięciolatek wstąpił do seminarium. Gdy jako kleryk poznał Salezjanów, zachwycił się ich charyzmatem. Od razu po święceniach poprosił biskupa o przeniesienie do tego Zgromadzenia, jednak otrzymał odpowiedź odmowną. Ponowił swoją prośbę po 8 latach i tym razem otrzymał zgodę. Rozpoczął nowicjat i w wieku 32 lat złożył śluby zakonne. W roku 1910 został proboszczem i dyrektorem w nowo otwartej placówce. Było to miejsce bardzo wymagające – Rzym, dzielnica Testaccio. Nasilające się w tym czasie nastroje rewolucyjne i antyklerykalizm czyniły tę nową misję wyjątkowo trudną. Ksiądz Luigi od pierwszego dnia rozpoczął swoją służbę z miłością i ofiarnością. Oddawał się pracy duszpasterskiej, pomagał ubogim. Tą postawą zdziałał wiele dobra, także wśród osób niechętnych Kościołowi. W roku 1916 został mianowany biskupem Sutri i Nepi, diecezji niedużej, ale o ogromnych potrzebach. Trudne były także czasy jego służby – I wojna światowa, okres międzywojenny i rodzący się faszyzm, II wojna światowa. Biskup Luigi wypełnił ten czas gorącą, czynną, ofiarną i mądrą miłością. Pomagał ubogim, osobiście angażował się w duszpasterstwo, zwłaszcza młodzieży, hojnie rozdawał dobra materialne, dla siebie zostawiając niewiele. Po jego śmierci wierni jego diecezji powtarzali: „Teraz już zawsze będzie pomagał nam z Nieba”.

Żyła w latach 1816-1891. Urodziła się w Chile, jednak jej rodzina pochodziła z Hiszpanii i gdy Dorotea miała 3 lata, przeprowadzili się do Barcelony. Mając 13 lat, wybrała na swojego kierownika duchowego ks. Piotra Nardò, który prowadził ją przez 50 lat. Dorotea otrzymała staranne wykształcenie. W wieku 16 lat wyszła za mąż. Zawsze na pierwszym miejscu stawiała dbałość o swoją relacją z Bogiem, co owocowało miłością do męża i do ich sześciu córek. Po 50 latach wspólnego szczęśliwego życia jej mąż Józef powiedział: „Nasza miłość rosła z dnia na dzień”. Jednak czynna miłość Dorotei nie ograniczała się tylko do rodziny. W sposób szczególny pokochała osoby najuboższe, którym służyła przez całe swoje życie – najpierw razem z mężem, a potem również po jego śmierci. Gospodarowała majątkiem w taki sposób, by rodzinie nie brakowało niczego, a jednocześnie by maksymalnie pomagać potrzebującym. Zakładała szpitale, szkoły, przedszkola, warsztaty… Łącznie około 30 ośrodków. W roku 1882 napisała list do ks. Bosko, wyrażając pragnienie założenia na przedmieściach Barcelony ośrodka z nowymi miejscami pracy dla sierot i ubogiej młodzieży. Święty z radością nawiązał z nią współpracę, zaliczając ją w poczet współpracowników salezjańskich. Od tego czasu nazywał ją matusią z Barcelony. Ostatnie swoje oszczędności przeznaczyła na szkołę św. Doroty, którą powierzyła Siostrom Salezjankom, a sama zmarła w bardzo skromnych warunkach.

Żył w latach 1870-1897 we Włoszech. W dzieciństwie i młodości był osobą bardzo żywą. Nie zawsze przebywał w dobrym towarzystwie, co mogło narażać na niebezpieczeństwa jego duszę. Jednak wychowanie w głębokim duchu chrześcijańskim, jakie otrzymał w rodzinie, pomagało mu podejmować właściwe decyzje. Budował osobistą relację z Bogiem poprzez modlitwę i częste przystępowanie do sakramentów, co kształtowało jego wnętrze i sprawiało, że zyskiwał szacunek u otoczenia. Gdy miał 13 lat, rodzice wysłali go do szkoły salezjanów. Tam rozeznał swoje powołanie do życia w tym Zgromadzeniu. W dniu, w którym wstępował do nowicjatu, jego matka powiedziała do przełożonego: „Uczyń go świętym”. W okresie formacji Beltrami poznał księcia A. Czartoryskiego, wówczas już chorego na gruźlicę. Opiekował się nim aż do śmierci. Nawiązała się pomiędzy nimi piękna, duchowa przyjaźń. Niestety po śmierci Augusta okazało się, że opiekun zaraził się od niego. Od tego czasu życie Beltramiego wypełnione było bólem, który nieustannie przemieniał w ofiarę. Ten ofiarniczy wymiar cierpienia fascynował wielu, między innymi kleryka Alojzego Variarę, który potem, zakładając nowe zgromadzenie zakonne, zaczerpnął właśnie z duchowości Andrea Beltramiego. Pomimo choroby Beltrami wypełniał swoje dni pracą i działalnością piśmienniczą. Zmarł 4 lata po święceniach kapłańskich.

Żyła w latach 1788-1856 we Włoszech. Matka św. Jana Bosko, której osobowość miała fundamentalne znaczenie w wypracowaniu przez niego systemu wychowawczego. W Rodzinie Salezjańskiej znana jako Matusia Małgorzata. Wyszła za mąż za wdowca, który po kilku latach umarł. Jako samotna matka zaopiekowała się pasierbem i dwoma synami, a także chorą teściową. Były to czasy trudne, wręcz niebezpieczne z powodu toczących się wojen i suszy, których konsekwencją były miedzy innymi choroby i głód. W tych ciężkich okolicznościach odznaczała się ogromnym zaufaniem do Boga i praktyczną miłością bliźniego. Przekazała swoim synom wiarę, przygotowała ich do sakramentów i uczyła modlić się. Zawsze wspierała Janka na jego drodze do realizacji powołania kapłańskiego. W roku 1846 przyjechała do Turynu, by pomóc ks. Bosko w jego pracy wychowawczej – pozostała tam już do końca swojego życia. Do Oratorium na Valdocco wnosiła matczyne ciepło, troskę i uwagę, dbałość o zwykłe szczegóły codziennego życia. To właśnie jej zawdzięczamy salezjańskie „słówko na dobranoc” oraz styl wychowawczy księdza Bosko.

Żyła w latach 1873-1951. Urodziła się we Włoszech. Pochodziła z zamożnej rodziny. Wychowywana w luksusie, a jednocześnie w poszanowaniu każdego człowieka i szacunku do pracy. W sercu dziewczyny już od dziecka rozwijała się miłość do Boga, która z czasem poprowadziła ją do wyboru życia zakonnego w Zgromadzeniu Córek Maryi Wspomożycielki. Po profesji pracowała jako nauczycielka, pełniła służbę dyrektorki domów i dzieł. W 1922 roku została poproszona o wyjazd do Polski. Stanęła na czele grupy sióstr, których zadaniem było zaszczepienie Zgromadzenia CMW w naszym kraju. Odtąd Polska stała się jej drugą ojczyzną, której nie opuściła nawet gdy była o to poproszona ze względów bezpieczeństwa podczas II wojny światowej. Wraz z siostrami zajmowała się sierotami, zakładała kolejne domy i placówki wychowawcze. Dla sióstr i wychowanków miała zawsze serce pełen matczynej miłości. Jej źródłem była głęboka, oblubieńcza relacja z Bogiem oraz dziecięce zawierzenie Maryi. Ufność w Bożą opatrzność nie opuszczała jej nawet w najtrudniejszych chwilach. Zmarła w Pogrzebieniu, pozostawiając Zgromadzenie w Polsce w stanie rozkwitu. 

Żyła w latach 1878-1907 we Włoszech. Pochodziła z zamożnej rodziny. Otrzymała staranne wykształcenie i wychowanie. W jej sercu bardzo szybko zrodziło się pragnienie oddania siebie całkowicie Bogu w Zgromadzeniu Córek Maryi Wspomożycielki. Aby je zrealizować, musiała pokonać wiele przeszkód, jednak jej wytrwałość i determinacja doprowadziły ją do przyjęcia do Zgromadzenia. Od tego momentu rozpoczęła swoją służbę najuboższym. Wychowana w luksusie, delikatna i subtelna, zajmowała się dziewczętami z trudnego środowiska. Wraz z nimi przyjmowała wszystkie prace, także te najtrudniejsze i najbardziej przykre. Kochała je prawdziwie matczynym sercem i z mądrością prowadziła ku dobru. Wszędzie, gdzie się znajdowała, wnosiła dobroć i pokój, wypływające z serca zakorzenionego w Bogu. Jej salezjańskie życie nie trwało długo. Zmarła z powodu gruźlicy w wieku 29 lat. 

Żyła w latach 1923-1969 we Włoszech, w Savonie. Była Salezjańską Współpracownicą Świecką. W roku 1944 podczas ataku bombowego została przygnieciona i podeptana przez uciekający tłum. Od tego momentu nigdy już nie odzyskała w pełni zdrowia. Przeżyła 46 życia w cichości i ukryciu, dążąc do jak najpełniejszego zjednoczenia z Chrystusem, przede wszystkim poprzez codzienne życie Eucharystią. Pracowała jako nauczycielka, szanowana i ceniona przez wszystkich. Każdego dnia z uśmiechem, serdecznością i delikatnością oddawała swoje życie tym, dla których pracowała. Otrzymała łaskę głębokiego życia mistycznego. Jezus przemawiał do niej jako „głos” i „słowo”. Uczynił ją swoją rzeczniczką w założeniu dzieła „Żywe tabernakula” (Tabernacoli viventi). W dowód swojej miłości nadał jej nowe imię: Vera od Jezusa. Zmarła w szpitalu, po 6 miesiącach cierpień, przeżywanych w zjednoczeniu z Bogiem.

Żyła w latach 1907-2008.Urodziła się w Niemczech. Już w dzieciństwie poznała smak cierpienia, dorastając w cieniu I wojny światowej i przeżywając śmierć obydwojga rodziców. Gdy jako młoda dziewczyna poznała Siostry Salezjanki, zapragnęła zostać jedną z nich. Przeżywając swoją formację we Włoszech, zaczęła rozpoznawać w sobie także powołanie misyjne, które przedstawiła przełożonym. W dniu profesji wieczystej dowiedziała się, że wyjeżdża na misje do Patagonii. Pracowała gorliwe w kolejnych domach. W roku 1959 rozpoczęła posługę inspektorki: najpierw w Patagonii, następnie w Limie, Peru, Boliwii i Meksyku. Gdziekolwiek była, służyła siostrom z całym oddaniem, kultywując siostrzaną komunię i serdeczność, ukierunkowując swoje córki na radykalne naśladowanie Chrystusa i wierność charyzmatowi. Szczególną troską otaczała siostry starsze i chore. W misji dawała pierwszeństwo obszarom największej biedy i wymagającym prawdziwej ewangelizacji. Siłę do nieustannej pracy czerpała ze zjednoczenia z Bogiem i ogromnego zaufania do Maryi. S. Antonietta na jednym z ostatnich etapów swojego życia otrzymała figurkę Maryi Wspomożycielki, poprzez którą udzielała błogosławieństwa. Osoby pobłogosławione otrzymywały wiele łask, także nadzwyczajnych. Ostatnim etapem jej życia była powolna utrata sił. Jednak i ten czas, tak jak całe jej życie, był piękny i owocny. Nie straciła nigdy swojego uśmiechu ani dobroci. Zawsze była kobieta silną, otwartą na słuchanie innych, pełną wiary w Boga i w opiekę Maryi, świadczącą o pięknie Bożej łaski.

Żyła w latach 1922-1984. Od dziecka wychowywała się w bliskości Córek Maryi Wspomożycielki, dojrzewając powoli w salezjańskim charyzmacie. Bardzo szybko odkryła w sobie powołanie. Po pierwszej profesji dokończyła studia z literatury, co pozwoliło jej na podjęcie pracy nauczycielki. Jednocześnie pełniła służbę wikarii w domu, w którym młode siostry przygotowywały się do wyjazdu na misje. Poświęcała im wiele uwagi, towarzysząc na tym ważnym etapie ich drogi. Następnie została inspektorką, a w roku 1981 Przełożoną Generalną Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki. Zaledwie kilka miesięcy po wyborze pojawiły się pierwsze oznaki białaczki. Przyjęła chorobę ze spokojem, oddając życie za Zgromadzenie. Matka Rosetta była uważna na znaki czasu, otwarta na potrzeby Kościoła lokalnego. Pełniąc służbę władzy, odznaczała się mądrością, intuicją, wyrozumiałością, wrażliwością i macierzyńskim sercem. Były to owoce jej głębokiego życia duchowego, przeżywanego w dziecięcym zawierzeniu Maryi. Wierzyła, że codzienność jest miejscem wchodzenia Boga w historię osobistą i historię świata. Uczyła swoim życiem, że do nas należy przede wszystkim hojne, wspaniałomyślne i spokojne zgadzanie się na wypełnienie się Jego woli. W niezwykły sposób przeżywała tajemnicę Eucharystii, czego świadectwo pozostawiła w swoich pismach. 

KONSEKRACJA DUCHOWI ŚWIĘTEMU

O Duchu Pana, jesteśmy przekonane, że powstanie
naszego Zgromadzenia, jego wspaniały rozwój i jego przyszłość
są istotnie sercem Twojej szczodrej miłości.

Dlatego pełne radości POŚWIĘCAMY SIĘ TOBIE na dowód naszej
głębokiej wdzięczności, za dar powołania salezjańskiego.

TY, który jesteś źródłem miłości
rozlanej w naszych sercach, spraw, by ona w nas promieniowała
i umacniaj gorliwość naszego daru Tobie.

Ty, Który jesteś natchnieniem i siłą
nieustannej ofiary Maryi od zwiastowania aż do Kalwarii,
spraw, abyśmy wspaniałomyślnie składały
nasze akty ofiary osobistej i wspólnotowej
i dopomóż nam sercem przedstawiać to, co ręce wznoszą do Boga,
zastępując naszą słabość doskonałością Twego daru.

Dlatego upadamy przed Tobą i ofiarujemy się Tobie
w zdecydowanej postawie uległości i dyspozycyjności,
abyś mógł prowadzić i oświecać nasze wybory
w wierności intencjom i duchowi ks. Bosko i m. Mazzarello,
tak abyśmy były zdolne ofiarować dzisiejszej młodzieży naszą autentyczną,
ewangeliczną służbę. Amen.

Matka Rosetta Marchese podczas XVII KG 23.10.1981

Lista 46 młodych ludzi z Rodziny Salezjańskiej poniżej 29 roku życia – świętych, błogosławionych, w drodze na ołtarze.

Święci młodzi