Szczęśliwe kobiety, niosące życie i nadzieję
Przesłanie Matki Chiary Cazzuola na 5 sierpnia 2025 r.
Najdroższe Siostry,
obchodzimy dziś 5 sierpnia – dzień narodzin naszego Zgromadzenia 153 lata temu – w Jubileuszowym Roku Nadziei i zaledwie kilka miesięcy przed nadchodzącą kanonizacją Siostry Marii Troncatti, pierwszej Córki Maryi Wspomożycielki, która po Matce Mazzarello zostanie wyniesiona do chwały ołtarzy. Wspominamy również inne wydarzenie znaczące dla tego Jubileuszu – zakończenie miesiąc temu procesu diecezjalnego w sprawie Matki Rosetty Marchese, VII następczyni Matki Mazzarello.
W tym szczególnym kontekście nie możemy zignorować mocnego wezwania do świętości, jakie Pan ponawia. Świętowanie przeszłości nie oznacza bowiem dla nas powrotu jedynie „emocjonalnego” do odległego 5 sierpnia 1872 roku. Wystarczyłoby przeczytać homilię Księdza Bosko wygłoszoną do pierwszych neoprofesek Córek Maryi Wspomożycielki (por. Cronistoria I, s. 150), aby uświadomić sobie głębię wiary i ufności, które je ożywiały.
Przykład nardu, do którego odnosi się Ksiądz Bosko, zapraszając swoje Córki do radykalnego, radosnego i całkowitego pójścia za Jezusem, powinien obudzić w naszym sercu płomienne pragnienie życia jedynie dla Niego, „dla chwały Bożej i zbawienia dusz”. Składamy dzięki Ojcu za dar Księdza Bosko i Matki Mazzarello dla Kościoła, młodzieży, Rodziny Salezjańskiej i całego świata.
Myśląc o wizytach, jakie w ostatnich latach odbyłam w różnych inspektoriach, mogę jedynie dziękować Duchowi Świętemu za to, że – poprzez bezpośrednią interwencję Maryi – powołał nasze Zgromadzenie, którego i my dziś jesteśmy częścią, z radością i wdzięcznością.
Niezależnie od kontynentu czy miejsca Zgromadzenie pozostaje żywą rzeczywistością w służbie Kościołowi, a zwłaszcza tej części ludzkości, którą Ksiądz Bosko uważał za najcenniejszą: młodzieży – rozumianej przez nas jako całokształt osoby w jej procesie wzrastania: od dzieciństwa aż po młodość.
Podczas wizyt spotkałam wiele przykładów świętości: Córki Maryi Wspomożycielki, które z ofiarnością i miłością, w milczeniu, wiernie trwają przy misji aż do ostatniego tchnienia – bez oczekiwań, bez rozgłosu, w pełnej bezinteresowności. Na każdy problem, który istnieje w Zgromadzeniu, przypada ogromna miara świętości przeżywanej w codziennej normalności, którą Bóg z pewnością przemienia w obfite błogosławieństwa dla wspólnot, dla naszej misji i dzieł.
Mam świadomość, że samo stwierdzenie tego nie wystarczy. Jesteśmy wezwane, by pracować dla przyszłości charyzmatu, który Pan powierza naszym dłoniom i naszej twórczej zdolności, a nade wszystko – naszej miłości do Niego.
Mamy za punkt odniesienia słowa Księdza Bosko: „Tak, mogę was zapewnić, że Zgromadzenie będzie miał wielką przyszłość, jeśli pozostaniecie proste, ubogie, umartwione.” Cronistoria I, s. 151). To obietnica nadal aktualna i wskazówka na przyszłość.
Matka Mazzarello, zaniepokojona tym, że szybki rozwój Zgromadzenia mógłby sprawić, iż zapomniane zostanie duchowe dziedzictwo Mornese, mówiła: „Obawiam się, że wygodne życie osłabi żarliwość, a pragnienie coraz wygodniejszego życia przeniknie także do domu w Nizza, i że każda stworzy sobie potem własny świat w swoim sercu, bardziej niebezpieczny niż ten, który zostawiła. Oto mój wielki lęk. Na miłość Boską, siostry, na miłość Boską!” (Konstytucje, Konferencja św. Marii Dominiki Mazzarello, koniec roku 1880).
W tych dniach, uczestnicząc w różnych wydarzeniach Jubileuszu Młodych, mogłam doświadczyć otwartości ludzi młodych na spotkanie z Bogiem i z innymi, ich pragnienia duchowości, szczerego poszukiwania sensu życia. Oczekują od nas, że będziemy szczęśliwymi kobietami, dawczyniami życia i nadziei. Potrzebują, byśmy nadal wskazywały drogę i ukierunkowywały ich poszukiwanie dobra, mocą Ewangelii i w stylu duchowości salezjańskiej, zawsze aktualnej i bliskiej wrażliwości współczesnych młodych.
Nie mamy czasu do stracenia: albo jesteśmy tym, czym powinnyśmy być w tym czasie, albo nie będziemy znaczące ani nie będziemy świadkami światła, które nosimy w sobie jako dar bycia kobietami konsekrowanymi salezjankami.
Dzień 5 sierpnia przypomina nam o odnowieniu z determinacją wyboru: „Da mihi animas, caetera tolle” i „A te le affido”.
Dlatego odwagi i dobrej uroczystości – w komunii ze wszystkimi siostrami, wspólnotami wychowawczymi i młodymi rozsianymi po całym świecie.
Siostra Chiara Cazzuola
Przełożona Generalna Zgromadzenia Córek Maryi Wspomożycielki
Źródło: cgfmanet.org
