Siostra Marta Raducha, salezjanka, dyrektor Zespołu Szkół Sióstr Salezjanek w Krakowie, uczestniczyła w lipcowej, Międzynarodowej Pielgrzymce Pieszej do Wilna. Dzieli się z nami swoją refleksją.

Międzynarodowa Pielgrzymka Piesza z Suwałk do Wilna odbyła się już 33 raz. Dlaczego ta właśnie Pielgrzymka jest wyjątkowa? W Polsce najczęściej pątnicy pielgrzymują do Czarnej Madonny na Jasnej Górze; pielgrzymka z Suwałk natomiast zmierza do tej, co „w Ostrej świeci Bramie”. Trasa piękna, choć długa (15-24 lipca), ważne jednak, że na drogach Litwy, po której idziemy, można spotkać wyjątkowych ludzi – Polaków i Litwinów, można ubogacić się wzajemnie, wysłuchując spontanicznych wyznań, opowieści tych, którzy mimo zamieszkiwania poza granicami naszego kraju czują się Polakami. Można przeżyć swoistą lekcję historii i odbyć prawdziwe rekolekcje w drodze. Co więcej, można doświadczyć niezwykłej gościnności, nasycić się widokami, które Adam Mickiewicz opisał w swych dziełach – gryką jak śnieg białą czy urokliwym pejzażem rzeki Niemen.

Idziemy do Maryi, Matki Miłosierdzia, by zawierzyć się Jej matczynemu Sercu; aby w tym Sercu umieścić wszystkie troski, radości, nadzieje; by przed Obliczem Pani Ostrobramskiej złożyć wszelkie intencje naszej Ojczyzny, naszych Rodzin i nas samych.

„Kto we łzach sieje, w radości będzie żąć” – właśnie z tymi słowami, ze śpiewem na ustach szliśmy do Wilna. Wierzymy, że mimo wysiłku, mimo „łez trudu”, dane nam będzie w radości zebrać owoce nowego czasu!

s. Marta Raducha