Rozpoczynając dzisiejszą perykopę, św. Łukasz wylicza „wielkich” tego świata. Rysuje mapę  znaczących miejsc geograficznych, zależności politycznych i religijnych, przedstawia osoby decydujące o innych. Dlaczego? Bo chce powiedzieć: Bóg przychodzi w konkretnej historii, mówi w rzeczywistości, w wydarzeniach takich, jakimi one są. Nawiedza wszystkich: pogan i Żydów, wierzących i niewierzących, ważnych i zapomnianych.

• Dziś także „Bóg kieruje Słowo” do mnie: gdziekolwiek żyję, cokolwiek robię, kimkolwiek jestem. Zaprasza mnie do nazwania moich uwikłań, zależności, relacji, do zbadania, jaki wpływ mają one na mnie. Do dostrzeżenia i ucieszenia się Jego obecnością w mojej codzienności.

Dalej czytamy: „skierowane zostało słowo (…) na pustyni”.

By usłyszeć słowa ważne, rozpoznać rzeczy istotne, potrzebna jest cisza, ta zewnętrzna, i cisza ludzkiego serca. Głębokie, prawdziwe, przemieniające spotkania nie dokonują się w hałasie, gwarze, w świetle jupiterów i reklam – one potrzebują pustyni, samotności, pragnienia, otwartości.

• Czy ja mam odwagę zostawać sama / sam ze sobą, sama / sam z Bogiem. Czy daję sobie szansę usłyszenia/spotkania miłującego mnie Boga?

Słowami proroków Pan obiecuje: „Każda dolina zostanie wypełniona, każda góra i pagórek zrównane. Drogi kręte staną się prostymi, a wyboiste drogami gładkimi”.

Bóg ma dla każdego człowieka dobrą, krótką, bezpieczną drogę. Jednak nie zawsze jej doświadczamy. Obdarzając człowieka wolnością, pozwala wybierać i szanuje decyzje. Człowiek chce maszerować po swojemu, łatwiej, przyjemniej, weselej i często traci kierunek. Bóg się nie obraża, wciąż i zawsze objawia się jako cel podróży. Towarzyszy w wędrowaniu i na końcu drogi czeka z otwartymi, ojcowskimi ramionami.

• Jaką drogą idę? Co widzę na jej końcu? Czy jestem uważna / uważny na pomoc i wskazówki Pana?

Dzisiejszy fragment kończą słowa pełne nadziei: „i wszyscy ludzie ujrzą zbawienie Boże”. To jest pragnieniem Boga: wieczne szczęście każdego człowieka.  Życie nie jest przypadkiem. Życie ludzkie  jest dziełem Miłości. Każdy został obdarzony określonymi darami i każdemu zostało powierzone do wykonania konkretne zadanie. Indywidualne życie każdego człowieka stanowi element większej całości. Dopiero, kiedy spojrzymy na Boże dzieło z Jego perspektywy, odkryjemy prawdziwy sens.

• Bóg chce mojego szczęścia, mojego zbawienia. Jestem przez Niego kochana / kochany. Wierzę w to?

Daje mi wszystko, czego potrzebuję. Czy to dostrzegam? Czy jestem wdzięczna / wdzięczny? Trwający adwent jest kolejną szansą na „przygotowanie drogi Panu”. Wykorzystajmy ją!

s. Magdalena Szlachcic fma